Een eerste penseelstreek

De Oude vraagt me om raad. Hij had een plant van al minstens dertig jaar. Ooit van een goede vriend gekregen. Ze bloeide welig en de vriend noemde de plant De Zee-ui. Maar de Oude vond hem op die naam nooit terug. Kon ik dat met mijn wonderapp determineren. Heerlijke app. Nooit meer neuzelen in grote dikke plantenboeken, een heldere foto maken met de app en daarna rolde de naam eruit. Het was de Albuca Bracteata, een soort Slime Lillie. Ook wel Zwangere ui, Valse Zee-ui of Zee-ui genoemd.  Raadsel opgelost. Gooi het maar in mijn moderne glazen bol.

De dromen waren weer tomeloos vannacht. Ik heb alles langs zien komen, maar het meest bleef me een scène met de zussen bij. Er was een grote schaal met chocolaatjes, een buitenissig groot formaat, vierkant en met lucht gevuld. Er lagen er veel op. Ik moest eerst een patient wegbrengen. Hij moest naar het station met bed en al. Hij had van die wonderbaarlijke inkt-onderarmen en benen, zoals in de schilderijen van Michaël Borremans de handen en armen verkleurd zijn.  Een jonge broeder trok het bed en ik duwde. Het was een behoorlijke lange reis en onderweg gebeurde er van alles en nog wat. We raakten zelfs de patient en het bed kwijt, maar dat scheen niet belangrijk te zijn. Bij thuiskomst bleek dat er nog maar een chocolaatje over was. Vooral de teleurstelling bleef me bij. Die ene proefde ik in vol ornaat, zoals chocola mij vroeger smaakte. Een bijzondere sensatie.

Het was flink aan het waaien, vannacht zelfs een beetje aan het stormen.  Het zoveelste weekend op rij. Gisteren had ik eindelijk de euvele moed gevonden om mijn schildershoek af te maken. Dat betekende grondig stofzuigen. Waar kwam al dat groene stof vandaan. Het bleek dat de plumeau die tussen de verwarming geklemd zat, aan het uitvallen was. Een unicum dus, een plumeau die stof levert in plaats van verwijdert. Het was even puzzelen om de balkontafel op de juiste plek te krijgen aan de verwarming. Maar met een beetje gepuzzel en een ingenieuze inval lukte het me. Oud dienblad op de nu zo koude verwarming en de verf en de glasplaat op het tafeltje. Perfecte match. Er stond nog een draaistoel van de oude school op zolder, ze was in hoogte verstelbaar en kon dus met de ezel mee de hoogte in, indien wenselijk.

Direct de kunstboeken  keurig opgestapeld in de buurt. De tijdschriften weer op de bank, goed voor maanden leesvoer annex studie. Het voelde goed. Een mijlpaal in het opvijzelen van het energielevel. Het hagelwitte doek zal niet lang wit blijven. Dat voel ik. Langzaam groei ik er weer naar toe.

De chocolade in mijn droom staat voor ‘Het je niet erkend voelen in een recentelijk succes’ of ‘De behoefte aan extra aandacht van een onattente vriend of geliefde’. Ik vermoed dat het laatste in een totaal andere vorm speelt, omdat de zussen erin voorkomen. Gsteren bleef een vraag van mij onbeantwoord in onze app. Zo gaat het leven met je aan de haal.

Vannacht schoot ik als vanouds wakker om half twee en ontspon zich het verhaal met het thema ‘Oorlogskinderen’ voor de kroniek. Het is nu bijna rond. Goed om er met de kinderen uit de groep over te praten en vooral ook met eventuele vluchtelingen in de klas te delen. Het is interessant om te vragen wat ze perse mee zouden nemen op hun vlucht, welke kleding ze aan zouden doen. Kunnen ze zonder hun mobiel, is make-up dan nog belangrijk of hoe je eruit ziet. Je mag alleen meenemen wat je zelf dragen kan. Kan je een tijd zonder eten, zonder slaap. Met die vragen op het netvlies was de slaap ver te zoeken, maar vermoeidheid had gelukkig de overhand. Vandaag verder tot het klaar is.  En wie weet, een eerste penseelstreek.