De meerwaarde was de dag zelf

Vroeg uit de veren. Een dag vol verrassingen lag in het verschiet. De Kom is een heerlijk gebouw voor een dergelijk gevuld programma. Het begon met een opening voor iedereen met Meesters van de tijd door theater Jaski en Percossa. Vier wonderbaarlijke  mannetjes, die in alles muziek zagen en een meisje dat moest wachten op haar oom. Om de tijd te overbruggen hielpen de meesters haar een beetje. Een speels en heerlijk verbeiden van de tijd met prachtige zang en gave percussie. Ze spoelden de tijd vooruit en ze spoelden de tijd terug. Het deed me denken aan de keer dat ik het thema ‘Tijd’ voor een project had gekozen. Intrigerende momenten deden zich daar voor. Er was een klok die de tijd terug kon draaien en spannende briefjes op een kast met ‘Lees dit niet’ erop. Maar ja, dan was het al te laat natuurlijk. Hoeveel begrippen er niet met tijd te maken hebben. In bijna iedere zin zit wel een tijdsaanduiding. Iets om over te mijmeren.

Zo volgden de voorstellingen elkaar op. Er werd uitstekend voor de inwendige mens gezorgd, buiten al dat geestelijke voedsel om. Steeds kwamen we even bij elkaar om kort uit te wisselen. Theater is om van te houden. Het talent was groot en vooral ook jong. Er waren ingenieuze, overdadige en stilistisch eenvoudige decors. De laatste was er een over Geluk. De acteur, een fiets, een etalagepop-jongetje en een wit doek. Het concept dat aangesneden werd was groots en meeslepend met een duidelijke boodschap. ‘Volg je hart, waarheen je ook gaat’. Als je dat op die manier over kan brengen, dan kan ik alleen maar diepe bewondering voelen. Ik probeerde me te verplaatsen in het kind dat ik was. Had ik het opgepakt op die leeftijd. Toen nog niet, maar het wereldbeeld is zo veranderd. Kinderen zijn zich veel meer bewust van de wereld om hen heen. Die van ons was klein. Het gezin, de buurt, de handbalvereniging, het zwembad en op woensdag kinderseries.

De eigen versie van Bliep

De laatste voorstelling was vernieuwend van aanpak. Slapstick-theater. Het heette Bliep-Bliep en ging over een mannetje en een robot. Het herinnerde aan een eigen Bliep, met verve en veel verf door de kinderen gemaakt. Deze robot was van een heel ander kaliber. Eigenzinnig en niet bang.

The making of…

Er zaten in deze vorm van theater-maken fantastische elementen in, die ik, als ik nog een groep onder handen had gehad, beslist had meegenomen. De achtergebleven indruk was beklemmend door het einde. Uit de reacties van de anderen bleek dat zij het ook zo gevoeld hadden. Dat maakt de beoordeling altijd lastiger. Wat schrijf je bij op tere kinderzieltjes. Eenmaal gezegd is gedaan en onomkeerbaar.

Al met al was het een onderdompeling  in de beleving. Ik had zolang niets meer aan voeding gehad, dat er niet genoeg overdaad kon zijn. Temeer omdat het ‘ondergaan’ was, de liften vrolijk op en neer zoefden van één naar vier en verder alles onder handbereik bleef. Met een hoofd vol inspiratie lieten we de borrel voor wat het was. De meerwaarde was de dag zelf.