Mind my mind

Het was prachtig weer gisteren en het kostte dan ook geen moeite om naar buiten te gaan, zodra het ochtendleed geleden was en de hoofdpijn was weggetrokken. Ik wilde water en weidsheid zien op deze eerste dag na zoveel weken gekluizel.

Bij Everdingen zijn de uiterwaarden aardig te belopen. Ik reed door tot aan het Spoel en parkeerde daar de kleine Blauwe. Hochie op en de dijk oversteken. Het was modderig en ik slibberde al stiefelend over de grassen, maar wat fijn om weer te kunnen wandelen. De temperatuur was niet te koud en de lucht zo strak blauw. Het fototoestel lag thuis. Met de telefoon was het bereik beperkt, in ieder geval niet genoeg om de eenden aan de overkant op de foto te zetten, dus legde ze het kleine geluk vast.

Dapper bloeiende madelieven, een rozet van de driedistel met fijne haartjes als spinrag er doorheen geweven, konijnenkeutels, een mysterieuze holle boom, de pier met het kabbelende water erom heen. Twee veertjes op wereldreis in het koude nat, het eerste frisse beloftevolle groen, het goud kleurende riet, oplichtend in het zonlicht.

Terwijl de zon zich op ging maken voor een glorieuze ondergang, zoals alleen zij kan, schreven vliegtuigen boodschappen in het blauw en mijmerde ik, leunend tegen de enige paal op de pier, mijn eerste overwinning. Het bleken in totaal 4000 stappen te zijn, goed voor 2,2 km. De kop was eraf.

Onderweg kleurde de dijk met haar rietkragen en de uiterwaarden zacht oranje. Bij de supermarkt kwam ik dichtvriendin tegen. Uitwisselingen over het Buddy-zijn en betekenis kunnen geven door ervaring te delen. Over het dagelijkse bestaan, mannen met pensioen. Over de door onszelf naar ons toe getrokken rol van vrouw en moeder, het gemis aan leunen bij ziekte en in kwetsbaarheid, het overwinnen, maar soms zo graag even dat kind willen zijn, dat tegen de schouders van een van de ouders, aan wil leunen. ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Brey, dat gevoel.  We omhelzen elkaar en beloven in het voorjaar bij uitbottende natuur weer samen te komen. Een prachtige en krachtige vrouw met zoveel mooie dingen in zich.

Met de buit aan boodschappen naar huis en dan de bel. De grote boodschappen. Daar heeft zoonlief voor gezorgd. Kilo’s aan kattegrit en grutterijen vier trappen op in twee enorme dozen. In paniek bedenk ik me dat het enige losse geld een euro is als fooi. Waarom schaam ik me toch altijd bij zulke acties. Omdat wij nog kunnen lopen, zij het wat beperkt. Het sjouwen is echt nog even een brug te ver. O lieve jonge jongen, kon je mijn hersenspinsels maar wegvagen, maar hij zei: ‘Ik dacht dat er een lift was’. Bijtend zuur in mijn schuldgevoel.

Bij ‘De Wereld Draait Door’ zijn er drie mensen die over de animatiefilm ‘Mind my mind’ van Floor Adams praten en proberen uit te leggen, dat dat mannetje in het hoofd van de autist een juiste weergave is. Knap verwoordt de film de problemen die opdoemen. Elk detail wordt gesignaleerd om daarna te proberen alles te rubriceren. Als het teveel is, mondt het uit in Chaos. Dat waren de handen voor de oren van mijn lieve leerlingen, die in een overvolle lawaaierige gemeenschapsruimte naarstig bij me op schoot kropen of  wegdoken in een hoekje.

Op FB blogt een lieve vriendin over normaal doen en zijn. Voor mij bestaat de norm niet. Ieder heeft eigen kwaliteiten en begrenzingen. Ruimte inbouwen en niet beknotten lijkt me een uitstekend gegeven. Je moet het niet willen doorgronden, je moet het voeden. Daaruit onstaan de mooiste ideeën. ‘Mind my mind’.