Fragiel en kwetsbaar

Het werd weer een uitmuntende dag. Als je van een gouden herfst spreken kon, dan was het wel in deze nadagen, waarin de bomen uitbundig kleurden met hun bladertooi. Eerst de fysio, nee…geen pieten-discussie, met niemand. Geen welles/nietes, dus wijselijk de lippen op elkaar. Ik wilde eigenlijk naar het Singermuseum, maar op maandag was bijna alles gesloten. Dat werd een kringloopronde. Amersfoort en Eemnes. Het was er drukker dan in de Bijenkorf. Ik drentelde een tikje doelloos rond. Ik ben eerder aan het wegdoen, dan aan het binnenhalen.. Al die oude nostalgische voorwerpen, waren ooit ook mijn bezit. Oude wajang Goleks, snuisterijen, doosjes, vazen, schilderijen.. De welvaart lag voor een habbekrats op de tafels uitgespreid.

Een frisse neus halen in de omgeving van Laren, waar late middagzon lange schaduwen trok op het veld, de paarden roerloos, ton sur ton met de bomenpracht, aan het soezen waren. Een meditatieve stilte hing in de lucht, ver weg van autoweg en stadsdrukte.

Terug naar huis werd de file handig omzeild en was er nog tijd voor een bezoekje aan het tuincentrum. Al een paar dagen had ik overwogen om de rode bessenplantjes bij de super aan te schaffen. Nu moest het er maar van komen. Het bleek Bergthee te heten en ze lonkten met hun rode bessen al naar de kerst. Ze konden mooi op de tuintafel met de skimmia, waar ik er twee van koos. Een klein beetje sfeer, samen met het snoer pinda’s om wat vogels te lokken. Met de werkzaamheden aan het balkon en de kozijnen was de tafel naar de galerij gegaan, ver weg van poes Pluis en de kat van de buren. Wie weet, nodigde de entourage uit om buiten koolmees en kauw om, ook de andere soorten te lokken.

Er lag een uitnodiging van de Oude om ’s avonds naar de film te gaan. Ik had in mijn hoofd, dat het een vrolijke meedeiner zou worden, met de gebruikelijke evergreens, een duik in de nostalgie. Dat bleek maar gedeeltelijk waar. Er gebeurde er iets volkomen onverwachts.  De film ‘Judy’, een film over Judy Garland, was geen film van verwachte glamour en glitter. De regisseur Rupert Goold had voor het laatste jaar van haar leven gekozen. Een zwarte bladzijde, bleek al gauw.

Hoe verrassend kan werkelijkheid anders zijn, als je alleen de buitenkant krijgt voorgeschoteld door de media. Vanaf het begin  van de film was het duidelijk dat het om iemand ging die de tol van de roem zwaar moest betalen en bezweek onder de dieetpillen en de drank. Ze sliep en at in het laatste jaar van haar leven nauwelijks meer. Al vanaf het allereerste begin dat haar moeder haar aan MGM verkocht, werd ze als kindsterretje uitgebuit.

Ik had geen idee. Kende haar liedjes, zoals iedereen die wel kan meezingen, omdat het door de jaren heen klassiekers zijn geworden. Dit was, in korte tijd, weer een film over mensen die, ten koste van zichzelf, keuzes maken of gedwongen worden die keuzes te maken, die ten grondslag liggen aan het zware leven van het succes. Renee Zellweger speelt de rol van Judy en zingt zelf met een mooi en bewonderendswaardig stemgeluid.

De film, het verval, bracht me van mijn stuk. Een moeder die haar grote liefde voor haar kinderen niet kan omzetten in een standvastige omgeving, die haar oren laat hangen naar mensen die aardig voor haar zijn, haar met de paplepel ingegoten onderwaardering. Zo worden karakters omgebogen als je aan de heidenen bent overgeleverd. Postuum had ik zielsmedelijden met deze tengere vrouw en haar grootse en meeslepende stem. Fragiel en kwetsbaar stierf ze op 47-jarige leeftijd.