Zo’n verstild moment

Zuslief en ik hadden dezelfde drang. Ik appte: Wat gaan jullie doen en zij antwoordde wat ik in mijn hoofd had. ‘Is het Zee-tijd’. Nou en of. Ik had me al voorgenomen te gaan als niemand meeging. Een zus had een verjaardag maar de rest was te porren. Wassenaarse slag was hemelsbreed het dichtste bij. Het was nog altijd een uur rijden. De beloning was navenant. Het werd stralend en helder, zonnig en niet te koud. Lucht met de mooiste wolkenpartijen en zee met heerlijke grote schuimkoppen. Onstuimig maar oogverblindend, het hele strand lang. Wit, witter, witst met uitzicht op de pier en de draaimolen van Scheveningen. Van hieruit bezien een grijze nevelige Turner.

Het was het perfecte weer. De zee schuimde van tevredenheid grote witte vlokken. Vaal geelwit oogden ze op het strand tegen de woeste golven, die elkaar voorbij streefden in schoonheid en kracht. Soms spatten ze hoog op, een jubelende fontein.  Natuurschoon in oneindigheid,  zo ver als het oog reikte.

Zuslief was haar nieuwe camera aan het doorgronden. Andere zus had het juiste schoeisel in de auto laten liggen en ging halverwege terug om lekker in de zon op een bankje te ziten. Wij hadden het druk met indrinken, vastleggen en opslaan in hart en hoofd. Er zat een mijnheer op het zand in een wonderlijk stoeltje. Boven hem hing een scherm roerloos in de lucht. Als hij wat hendels bewoog met zijn handen kwam hij een stukje van de grond. Klaarblijkelijk was hij aan het oefenen. Wij liepen door en ik keek af en toe om. Ineens hing hij boven het duin in de lucht en had zijn vervoer onder controle. Een zoektocht achteraf vertelde dat het om een Grasshopper ging, een veilige manier om te leren paragliden. Het leek me fascinerend om zo vrij boven iedereen uit te torenen en een magnifiek uitzicht te hebben over land en zee. Hoger dan het hoogste duin zweefde hij heen en weer. Vreemde eend in de bijt van de meeuwen.

Aan de horizon lagen drie grote rode schepen roerloos. Zichtbare bakens. Een vrouw trotseerde kou met hoog opgestroopte broek en blote benen en kletste door het woelige water. Iemand liep met de fiets aan de hand en wandelde stevig door, verzekerd van vervoer terug door de duinen. Wassenaarse honden sprongen rond en buitelden over elkaar heen, renden uitgelaten naar de bal. De kleinsten waren kleiner dan de golven die op hen af kwamen.

Het hele strand lang waren mensen stevig aan de wandel, druk aan het praten of gaven in stille verwondering hun gedachten mee aan de zee. De vloedlijn kwam brutaler naderbij en als ze zich terugtrok sleepte ze het zand tot een rafelige voile.

In het stilvallende water weerspiegelden de wolken alsof ze wilden wedijveren met de rollende golven. Ik had uren kunnen blijven turen, maar we liepen toch langzaam terug naar zuslief. Twee uur lang de kop leeg geblazen is voldoende om er een hele week tegenaan te gaan. We mijmerden over wonen aan zee en dat misschien dan de stille kracht niet meer zou werken. Ik heb een tijd aan zee gewoond en we gingen altijd na de maaltijd voor een wandeling. De echte schoonheid heb ik pas opgedaan toen ik haar wilde vangen in beeld. Met de foto’s kwam het dubbele genieten.

Vanmorgen bij het uitzoeken van de foto’s heb ik de hele middag dunnetjes overgedaan en ben ik stil gevallen bij het beeld van de rij paaltjes op het duin. Ongekende schoonheid van de eenvoud in zo’n verstild moment.