Het was me het dagje wel

Gisteren begon de dag met een groot mysterie. Spalk was zoek. Hoe ik ook zocht en waar ik ook keek, hij was in geen velden of wegen te bekennen. Ik riep de heilige Antonius aan, haalde alle vergeetplekken voor de geest, overwoog elke mogelijkheid, maar ik vond hem niet. Dan maar zonder spalk naar het tweede om zoonlief  te kunnen zien voetballen. Warmpjes aangekleed want het beloofde een koude dag te worden, dat had de weerman op de radio gezegd. Een prachtige lucht met flarden wolk en de horizontalen en verticalen van vliegtuigen, druk met elkaar in gesprek. De jongens deden hun best, maar het was de dag van het gelijke spel. De zon bleef schijnen en al puffend pelde ik uit. Eerst de poncho af, dan de vingerhandschoenen, vervolgens het ‘schaap’uit (een gerulde mouwloze bodywarmer) de sjaal ging los. Zon op de toet.

’s Middags de wedstrijd van Zoonlief twee, maar eerst tussendoor naar huis om Spalk te zoeken. Lorgnet op de neus en speuren als een echte Sherlock Holmes. De wasmachine leeg gehaald en de was opgehangen. Geen spoor van Spalk. De vuilnisbak ontleed en uitgerafeld en de kattenbak verschoond geen glimp van Spalk. Terwijl ik het vaatje aan het wegwassen was, liep ik nog eens mijn gangen na. In gedachte had ik Spalk op de bank afgedaan en naast me neergelegd. Daar was ie het laatst. Ineens een lumineuze ingeving. Spalk had klittenband.

Kleding onderzocht die ik in de armen mee naar boven had genomen. Nul op rekest.  Tussen de kussens had ik zonder resultaat allang gezocht, de hele vloer had ik afgespeurd, de boekenkast uitgekamd. Ineens zag ik mijn wollen plaid een beetje oprullen. Een miniscuul bultje maar toch. En ja hoor. Het voelde harder dan de omgeving. Spalk had zich als een volleerde Zwaan-kleef-aan vastgebeten in het wollige en liet slechts met moeite los. Verguld liet hij zich na het avontuur verenigen en gleed soepel om pols en duim.

Opgelucht en klaar voor de middag nogmaals naar het voetbalveld. Ik had de helft van de kleding thuis gelaten. Zoonlief twee was aan de beurt. De scheidsrechter had kennelijk een moeilijke week gehad, want hij besloot om een straffe hand te voeren. Drillen en tegenstrijdigheid werken niet goed samen. Boven me klonk het protest luid van de tribune. Trainer had het elftal omgegooid en daarmee is het nog geen team. De lucht was nog prachtiger dan de ochtend met haar cumulus. Af en toe klonk er een harde knal van een van de velden om ons heen en vlogen de meeuwen, die door het stampen de wormen voor het oppikken hadden op het achterste lege veld, luid protesterend op. Vormden witte stippen tegen de dreiging die zich aan het ontwikkelen was.

Toen ik naar huis reed kleurde de lucht in alle toonaarden van blauw naar paars.  Tijd voor de boodschappen. In de winkel rees er ineens een vraag. De curry had een toevoeging gekregen. Curry-ketchup of Curry-kruiden-ketchup. Smaakte dat dan als Curry, zoals ik ze zelden maar ooit proefde,  of meer als Ketchup. Gelukkig. Buiten de reuzeflessen om, om een weeshuis mee te besauzen, bestonden er ook tubetjes voor weinig. Die dan maar na rijp beraad met de vrouw, die naast me stond. Waar een mens zijn hoofd al niet over kan breken.

Dankzij Spalk oogde het huis opgeruimd en uitnodigend. De Curry smaakte naar Curry. Gelukkig maar. Met een stevige Deense thrillerserie tot besluit ging het Spalk mysterie de boeken in. Het was me het dagje wel.