De balk van vooruitgang

Het oude pand kreunt onder de regen. Hier is geschiedenis geschreven. Het staat op de nominatie om gerenoveerd te worden. De ateliers huizen in een voormalig pand van het werkspoor. Buiten, achter de hoge ramen, bloeit de berenklauw welig en werpt haar schaduw over de duizendschoon, de maagdenpalm, de margrieten en de brandnetels. Dapper doen die hun best om boven het kleefkruid uit te groeien. De vogels vinden het best. De merels en de vinken, de mezen en de mussen. In het welhaast ondoordringbare woud achter de spoordijk kunnen ze ongestoord hippen en fluiten dat het een lieve lust is. Het enige dat hen stoort is af en toe een roestig raam dat knerpend open wordt gedaan.

De weg naar het atelier toe, ging vanmorgen niet zonder hindernissen. Het leek wel of alle lesauto’s de straat op waren gestuurd om net voor mijn kleine blauwe prins de kneepjes van het vak onder de knie te krijgen. Op de eenbaansweg werden er bushokjes verwisseld in een bedaard en zorgvuldig tempo. Riemen eromheen gesjord, kraan er aan vast gemaakt en hoog boven de weg draaide het bushokje richting het convoi exceptionnel.  Daar landde het minuten later voor mijn gevoel. Daarna konden we redelijk doorrijden tot bij het benzinestation, waar een bermwerker zijn graafmachine schuin op de hoek had gezet om de sloot leeg te scheppen en in traag tempo zijn dienst beleed. Het duurde even eer de voorste bestuurder van de lange rij auto’s bedacht, dat hij er om heen kon. Dat obstakel was daarna snel genomen, tot het steekkarretje op de volgende weg zich breed had uitgesponnen en zo bleef voortrollen met een slakkengang. Bij de laatste afslag moest hij er af en ik de volgende. Vlak voor ik er was wandelden er nog een kip en een haan over. Het was een koddig en parmantig gezicht en alles bij elkaar zorgde het er wel voor dat ik zo’n tien minuten later binnenviel. Er zijn van die dagen…Mijn Maarten stond in contouren op het paneel en keek me vorsend aan. Gebeurde er vandaag nog wat. Ik kon niet wachten op de klassieke input voor het portret en om een en ander te mogen doorgronden. De aanwijzingen kwamen per onderdeel en ik volgde ze braaf op. Titaan, gebrande Omber, aanwijzingen voor de penseelvoering, varkensharen penseel voor de haren, het licht in de ogen, wat een uiterst delicate toevoeging bleek, evenals de aanwijzingen voor de schaduwpartijen. Het leren zien van het licht en donker door heel nauwkeurig te kijken. Alles bleek waardevol en verhelderend. Kennis schuilt in die hele kleine foefjes en ik ben benieuwd hoe me dat morgen helpen zal bij de workshop à la Francois Nielly,.

Langzaam prikt de bedachtzame blik van Maarten door de kleurschakeringen heen en komt hij meer en meer van het paneel af. De achtergrond in een zelfgekozen licht groengrijs, op aanwijzigingen verkregen door titaanwit, Schevenings zwart en Chromium oxide groen te mengen.  Hier worden vorderingen gemaakt. Na viereneenhalf uur schilderen met een broodje tussendoor en appeltaart met koffie is de koek op. Letterlijk en figuurlijk.

Ik worstel met de zware schilderkist door de massieve deur, die achter me met een klap in het slot valt. De zon is gaan schijnen en heeft de benauwde ochtendbroeienis in de kiem gesmoord. Het voelde licht en ik vlinderde naar de auto ondanks het gewicht aan de hand, met alle kennis, die ik later nog eens op een houtskoolportret zal uitproberen.  Dat is de grote verdienste van het leren en het vermogen om zeurende stemmetjes, die om een halt smeken, in de kiem te smoren door door te zetten. IJzeren Heinigheid ten top.  Met dank aan de meester en met een streep op de balk van vooruitgang.