Meer dan de moeite waard

Gelukstreffer, bedacht ik me vanmorgen. Ik heb het hem gelijk ook maar verteld. Wij, zoonlief en ik, zijn samen eigenlijk een gouden combinatie. Zonder veel poeha leven we vooral ons eigen leven en treffen elkaar op de hoogtij-uren. “s Morgens bij het koffie maken, als hij de maaltijd van zijn eiwitrijke voeding op de dag bereidt en ik vast zijn asperges in een pan schuif, terwijl hij de kipfilet fileert tot op de millimeter. Ik verschoon de kattenbak en hij krijgt de verwarmingsketel weer aan de praat en terwijl het koffiewater in mijn waterketel zingt, Annie M.G. Schmidts keteltje op het kolenfornuis maakte meer reuring, besef ik ten volle het klein geluk.

Mijn waterdrager

Gisterenavond tijdens de schilderles, waarbij de anderen Victorie kraaiden over het doek wat ik gemaakt had in een les of drie, voelde ik hetzelfde. Balsem in de wonde van de afgelopen dagen. Het is fijn om te beseffen dat het een goede weg is, die is ingeslagen. Bij het schilderen voerde de gedachte het penseel en bijna als vanzelf stond daar de eerste opzet op doek. Aanwijzingen van de anderen waren bakens. Nee, niet dicht smeren’ drong de een aan. ‘Neem afstand, kijken, kleine stapjes’, de docent met dichtgeknepen ogen monsterend. ‘Prachtig dat licht, niet aankomen hoor’ klonk het uit de gindse hoek. Ik luisterde trouw, bekeek om de seconde na elke streek het resultaat en beaamde wat gezegd werd. De opmerkzaamheid die leerde dat ik aan het penselen was met olieverf zoals ik met acryl deed, was een eyeopener. Laag voor laag en niet in één keer de vervolmaking. Later, geduld, tijd gunnen werden een houvast. De doeken van de anderen gingen ook gepaard met de nodige aanwijzingen en waren prachtig geworden, waarbij vooral het ijzeren doorzettingsvermogen bleek. Uit de comfortzone getrokken worden, iets moeten neerzetten wat niet jouw ding is, maar wat uiteindelijk toch lukt. Niets is lastiger. De overwinning smaakt zoet.

Een volgende opzet voor het nieuwe doek staat al weer in de steigers en weer smeer ik het in eerste instantie dicht, poetsen en opnieuw beginnen. Het resultaat op de foto, afstand, laat de juiste mogelijkheden zien en de effecten die een en ander te weeg brengt. Het waardevolle ervan, op deze manier, is het ontdekken van nieuwe intervallen.

Voorbereidingen voor het verhaal.

’s Middags waren we op locatie in de winkel Het Poppenhuis. De vlag dekt de lading. Daar gaan we het verhaal van ‘Nacht in het poppenhuis’ van Sieb Posthuma en Thé Tjong-Khing vertellen. Nog nooit was ik in deze winkel geweest. Een luilekkerland voor geluk in het klein. Hele huizen, uitgedacht, ontworpen, ingericht. Binnenhuisarchitectuur op kleine schaal, maar met hoogstandjes. Je ging vanzelf over op verkleinwoorden, spontaan, want alles was zo petieterig en miniatuur. Onvoorstelbaar mooi, wat daarin te halen viel. ‘O, had ik het voor school geweten’, verzuchtte ik. ‘Maar het is heel kwetsbaar’, zei vriendin. Juist dan, als je als kind niet leert omgaan met kwetsbaar, hoe wordt je dan ooit een porseleinhoeder. Al dat onbuigzame plastic maakt de wereld zo veel harder. Hoe groot is verdriet als iets breekt wat je lief is. Hoe veel gevoel halen we op dat moment uit ons zelf. Behoedzaam, precair in de omgang, gericht op gevoel. Eigenschappen, die de kleine wereld leert, daar in die winkel. Klein geluk, zeker, maar reusachtig in het aanleren van fijngevoeligheden. Letterlijk en figuurlijk.

De overpeinzing van de ochtend vervult en is voldoende om de dag aan te kunnen. Klein geluk op grote schaal, groot verdriet op kleine schaal en het Leven, meer dan de moeite waard.