Luchtballonnen.

In het kleine dagboek is een beschrijving van een wonderlijke droom, waar een aantal dingen in details voorbij trekken. Het doet me denken aan andere details uit dromen, die altijd bij gebleven zijn. Omdat ze me raakten of kenmerkend waren voor de situatie. Achter in het boek staat: ‘Er is geen kunst aan om onkunde op te merken, doe er wat mee’. Impliceert het, dat het mogelijk moet zijn om je eigen prestaties op die manier te blijven beschouwen? Zo’n droom doet dat vanaf de zijlijn.

Bescherming voor de mier: Acacia Collinsii

Fragment: ‘We hebben met de familie een voorstelling voorbereid voor de workshops bij B met leuke volksdans voor de kinderen en een rekenspel, waar ik niets van begrijp. Het feest blijkt buiten te zijn. Er zijn overal modderpartijen , waar we mee mogen stoeien. S zit met een prachtige glimlach midden in de derrie. Opeens zien we de luchtballonnen boven ons hoofd, van een ervan komt dikke rook en hij stort neer. Er hangen twee mensen aan het motorblok, ze zijn heel wit met er tussendoor geel. Ze laten het blok los, dat ik angstvallig in de gaten hou, omdat het dichtbij de huizen komt. We gaan weer verder met de voorbereidingen en ons aandeel daarin. Het is eigenlijk op het terrein van de Nicolaas kerk. Ik raak een beetje in paniek omdat ikniets meer snap van de spelletjes.’

Het jongetje in de modder kwam uit mijn onderbouwgroep van toen. Een bang, onzeker jongetje, met een angstige overbeschermende moeder. Ze onttrok het kind aan het normale sociale leven en had een net gesponnen, door een symbiose met hem aan te gaan, waaruit hijzelf nooit ontsnappen zou met zijn achterstand in de ontwikkeling. Een lang en slap, niet zindelijk jongetje, die de zwaarte van het bestaan al mee tobde in zijn ogen. Dat hij, midden in de modderplas, mocht zitten in een overgelukkige staat van zijn, was een heerlijke droom tot dan toe. Het stond in schril contrast met het volgende fragment van de neerstortende luchtballonnen.

De ontmoeting met die jongen heeft mijn kijk op zorg veranderd. Ik zag opeens helder dat men met empathie soms de fout kan maken te tolerant te blijven met het onvermogen. De situatie met het kind schreeuwde om duidelijke kaders. De moeder had bescherming nodig tegen haar eigen handelen. De jongen is in de middenbouw doorverwezen naar een cluster vier school. Toen de moeder niet in staat was aan de eisen van de hulpverleners te voldoen, besloot ze voor de derde keer in het al jonge leven van dit kind, op de vlucht te slaan en verhuisde ze naar het noorden van het land.  Hier eindigde een hoofdstuk, waar toch een heel kinderleven mee is gemoeid.  Niemand van ons weet hoe zijn toekomst is verlopen.

De ballonnen zouden garant kunnen staan voor de essentie van het leven. Onze eigen luchtballonnen, gebakken lucht, ideeën die het besterven voor ze geboren zijn. De kommernis in de droom betreft het neerstorten van de brandende massa en niet de twee deerniswekkende engelachtige verschijningen aan het motorblok. Het werd me duidelijk, dat we aan het wedden waren op het verkeerde paard. Beiden waren er ernstig aan toe. Ze vielen door de mazen van het net. Het hart huilt, de leegte blijft. Was het maar een droom.