Dit citaat staat in mijn dagboek van 2005 en wordt toegeschreven aan Paus Johannes de dertiende. Anderen schrijven het toe aan Mitterrand, maar de Paus was eerder. Ere wie ere toekomt. ‘Laat de tijd aan de tijd’.

In de hectiek van alledag is het een weldadige overpeinzing. Om de tijd de tijd te geven hoef je letterlijk niets te doen. Alles valt op de juiste plek in eigen tijd en eigen uur. Een zin, een woord, een gedachte uitspinnen tot het tijd is om genoemd te worden. Daar moet je voelsprieten voor hebben, of minstens controle over de emotie. Mijn moeder en oma hadden daar hun eigen gezegde bij. ‘Eerst denken, dan doen’ orakelden ze en keken daarbij met hun Hollandse nuchterheid naar onze ontredderde koppies als een en ander in de soep was gelopen.  Je moest het ook zelf weer oplossen, want ‘wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten’. Dat stond buiten kijf.

Beurs van Berlage

Het hele arsenaal aan mindfulness hebben we vroeger meegekregen in dit soort spreekwoorden, de wijsheid in een notendop en als je stil blijft staan bij wat er daadwerkelijk gezegd wordt, kom je tot de ontdekking dat er voor iedereen uit te filteren valt wat nodig is. Er kon destijds geen psycholoog tegenop. Bij het terugkijken naar de jaren tot nu toe, blijkt dat de Tijd als zand door de vingers glipt. Het lijkt een contradictio in terminis, maar er is geen tijd om tijd te beiden. In 1903 al kreeg de mensheid een waarschuwing mee, of in ieder geval de inwoners van Amsterdam en haar bezoekers. De gemeente had de dichter Albert Verwey gevraagd een gedicht te schrijven en enkele toepasselijke  versregels kwamen op de klokkentoren.  ‘Beidt uw tijd’ en ‘Duuw uw uur’.

De toren – Albert Verwey

Bewaren