Er zitten drie knopen in mijn zakdoek

‘Zelfs kleine benen kunnen een hele hoge heuvel beklimmen, stap voor stap, voet voor voet en halen de top’. Het is de goede raad die Winnie de Pooh ons meegeeft. En zo is het. Als hij er over nadenkt komt hij tot de conclusie dat hij alle moeilijke dingen in zijn leven niet gelijk hoeft op te lossen, want de tijd schrijdt uur na uur. Het is zo heerlijk om af en toe het verloop der dingen te relativeren en zeker om dat aan de hand van een kleine teddybeer met te korte beentjes en een grote voorliefde voor honing te doen.

Na het meest feestelijke ontbijt van de week gisteren gingen we op huis aan. We waren er al rond een uur of een. Het is eigenlijk maar een kippeneindje, maar het gevoel ver weg geweest te zijn, is er toch altijd, zodra je een paar dagen tussen de gewone routine uitknijpt.

Het was behoorlijk fris hier in huis, want zoonlief en schone dochter waren de hele dag in het huis van de vader geweest om alles op te ruimen en naar de stort te brengen. Aan het eind van de maand moet het leeg opgeleverd worden bij de woningbouwvereniging. Een hele klus. Er komen een paar wees-planten deze kant op.

Zo kabbelt het jaar naar haar eindje. Een roerig jaar met veel nieuwe voornemens, fijn bezoek, vreugdevolle nieuwtjes en een turbulente afsluiting. De dag ervoor houden we zussen-dag. Altijd goed voor een kringloopbezoek met ergens samen eten, bijbabbelen, lief en leed delen en het jaar rond kletsen. Met nieuw jaar op de eerste heb ik iedereen uitgenodigd voor boerenkool met vegetarische of gewone worst en voor de kinderen zal ik er misschien spaghetti bijmaken met rode en groene saus, We zullen zien. De dag erna is onze lieve schoonzoon jarig en worden we getrakteerd op een etentje.

Zo begint het opnieuw alles behalve kalm, maar zoals Pooh zegt: Uur voor uur en stap voor stap. Het weer houdt zich voortreffelijk. Vrieskou, zonnig, blauwe lucht met witte watten wolken. Het is te hopen dat dat een tijdje zo blijft. Het kleurt de dag zo hoopvol in.

Het is bijna weer tijd met dit mooie weer om op de tuin te gaan kijken. Niet dat we er veel kunnen doen, het zal te koud zijn, maar de snoeischaar hangt nog steeds aan het wied-krukje. Vermoedelijk kan ik ‘m afschrijven. Er staat ook nog een zak open op de grens met de tuin van de achterbuur, die daar weg moet. Bovendien kunnen we dan inventariseren wat de bezigheden daar zouden worden voor de komende twee maanden. In ieder geval worden de wilgen gesnoeid en dat zijn er nogal wat en de composthoop zal afgegraven worden. Dat is een hachelijke onderneming, maar we moeten even de schouders eronder zetten en doorbijten. Het gaat lukken.

Dochter Parijs is met haar schoonfamilie in het prachtige Le Theatre de Varieté geweest, een schitterende beleving vol klatergoud en rode pluche uit 1790, dat nog steeds in gebruik en in zwang is. Het is een historisch theater gelegen aan de boulevard Montmartre en er worden komedies en luchtige toneelstukken getoond. Een heerlijke belevenis, vooral omdat de oma van schone zoon ook uit de wereld van het Variété komt. Nostalgie ten top.

Morgen gaan we ons vergeethoofd goed maken en de cadeautjes brengen in de Hoek, maar daarna gaan we wel weer naar huis. Er zitten drie knopen in mijn zakdoek.