Een extra warme gouden gloed

Dat het eergisteren erg dubbel was bleek wel in de nacht erna. Zoonlief en schone dochter bleven in het ziekenhuis slapen en ik had de deur, gewoontegetrouw, op het nachtslot gedaan. Om een uur of drie kwam er een alarmerend geluid uit mijn telefoon. Zoonlief had de zoekfunctie ingeschakeld. Of ik de deur van het nachtslot wilde doen. Met mijn slaaphoofd liep ik naar beneden en daar stonden mijn twee schatten, bepakt en bezakt, een tikkie aangeslagen, braaf voor de deur te wachten. Het bleek dat zijn vader met een laatste diepe zucht kalm weg was gegleden uit het aardse. Zoonlief had er vrede mee, nu er een eind was gekomen aan zijn ondraaglijke onrust en pijn. Schoondochter had haar uiterste best gedaan om alles eromheen een beetje te verlichten, door voortvarend aan te pakken als er iets moest gebeuren. Na alle vermoeienissen van de laatste dagen en ziekenhuis in en uit konden ze nu eindelijk een beetje bijslapen. Het was nodig.

En nog steeds draaide de wereld door. In het huis van dochterlief waren ze de vorige dag al druk aan het voorbereiden geweest voor de Pré-kerst van dit jaar. In overleg met zoonlief hadden ze afgesproken het gewoon door te laten gaan. Het zou ons goed doen om een en ander met elkaar te kunnen bespreken en overleggen en voor de kinderen zou de teleurstelling een hele grote zijn als het hele feest werd afgeblazen. Mijn lieve schatjes gingen naar het huis van de vader om samen met halfbroer door de documenten en papieren rompslomp te jassen. Dat was goed.

Toen we bij dochterlief aankwamen was er al een uitgebreide ontbijttafel feestelijk gedekt met bagels en broodjes, gekookte eieren, kaas, vleeswaren, jus d’orange, krentenbrood, Fries suikerbrood, en al het beleg wat een kerstbrunch voor iedereen zo heerlijk kan maken. Tante Pollewop had de tafelsetting geregeld met de naambordjes. Al met al zijn we gemiddeld met twintig in totaal.

We aten er heerlijk van, met zo’n stel kinderen is alles zo schoon op. Het was genieten van onze rijkdom aan kind en heerlijkheid. Het zijn de topdagen al werden de twee lieverds oneindig gemist. Het leverde een voordeel op want de twee eieren konden extra verdeeld worden. Wie het eerst komt, het eerst maalt.

Het uitbuiken gebeurde met een wandeling naar het Majellapark, een blok verderop. Ik duwde de kinderwagen met Njong en de jongste van zoonlief Amersfoort zat deels op de brede nek en schouders van zoonlief of op haar stepje. We liepen in een uitwaaierende optocht langs de drukke Carthesiusweg langs de spoorbaan naar de eeuwenoude bomen en de twee speelplaatsen. Toen de kinderen bij de eerste waren uitgedold trokken we naar de tweede verderop. De filosoof zorgde voor water en snoep door op zijn step naar de super te rijden verderop en er was voor elk wat wils, aan rekstok, klimrek, zandbak, voetbalveld, ruimte om te kingen, er stonden banken om uit te rusten, er werden foto’s gemaakt van alle kleinkinderen bij elkaar, en iedereen stond in groepjes te praten. Een vreedzaam en toch ook vrolijk geheel. Voor ons een heerlijkheid om te zien dat ze allemaal, niemand uitgezonderd, zo goed met elkaar op kunnen schieten. Kinderen met hun partners en de kleinkinderen idem dito. Om dat te onderstrepen trok de late middagzon haar lange schaduwen en zette het tafereel in een extra warme gouden gloed.