We kijken er nu al naar uit

Het was gisteren een wonderlijke dag. We begonnen met een bezoek aan zoonlief, die bij zijn vader in het ziekenhuis was en waar zijn halfbroer en diens vrouw en dochtertje ook waren gekomen. Hem had ik ruim vijfentwintig jaar niet meer gezien. Het was een troost dat die twee elkaar weer hadden gevonden boven het ziekbed van de vader. Toen later mijn dochters er ook waren, konden wij weer met een gerust hart weg. Hij hoefde het afscheid, dat het waarschijnlijk zou worden, niet alleen te doen. Zijn lieve vriendin steunde hem waar ze maar kon. Een rots in de branding.

En zoals het gaat wisselen leed en vreugde, maar ook de doodgewone handelingen, elkaar in grote snelheid af. Het leven is een lach en een traan.

Hoe was het ook alweer. Een broek omruilen voor lief, die ondanks hetzelfde etiket toch een maat te groot was. De bon was er niet meer, in de opruimwoede weggegooid, maar dat mocht de pet niet kreuken. Hij kon een nieuwe uitzoeken en we vonden er ook een handige winterjas erbij.

Ik vond bij de Hema cadeauzakjes van Takki en Siepie, waar de vilten lieveheersbeestjes van Sjaal met Verhaal in konden. Ik dacht dat ik etiketjes erbij had gekocht, maar die hadden we op de een of andere manier toch vergeten. Dat werd zelf knippen uit de scheurkalender-blaadjes met onze boodschap erop geschreven, die ik hier ook uit zou willen spreken. ‘We wish you all the bright things of life‘. Vooral in deze donkere tijden’. En dat gun ik iedereen.

Toen was de tijd daar om aan te bellen bij het huis van onze lieve vrienden die ter ere van het jaarlijkse etentje een passende Nepalese maaltijd hadden bereid. Wat een warm onthaal in die sfeervolle kamer. We zijn met achten en twee van ons waren net ietsje eerder ontvangen door de lieve gastheer en gastvrouw. Ons kent ons en al rap was er een uitwisseling hoe of het met iedereen was vergaan afgelopen jaar. Toen de laatste twee vrienden er ook waren, werd er geproost met bubbels en konden we aan tafel. Voor vriendinlief was er een speciale stoel aan het hoofd van de tafel, waar een makkelijke stoel kon staan. Een lieve zwarte viervoeter bedelde ondertussen om een aai over zijn kop of gekrieuwel achter zijn oren.

We hebben elkaar zoveel te vertellen. En plein public maar ook met buurman of buurvrouw, net zoals het liep. Ondertussen kwamen de meest lekkere kleine gerechtjes voorbij, met zorg gemaakt en volgens de Nepalese traditie. ‘Als een tapas-schotel’, merkte een van ons terecht op. Rijst met linzen vormde de basis voor het hoofdgerecht en daarnaast van alles wat. Wat maken die linzen de rijst heerlijk romig en zacht. En natuurlijk koriander en kardemom en kaneel. Helaas door mij niet meer te proeven, maar met een smaakherinnering kom ik een heel eind. De tijd vloog om en de talrijke verhalen eveneens. Herinneringen, voorvallen, wel en wee van de kinderschaar, vreugdevolle gebeurtenissen en helaas ook wat droevenis.

Maar over de hele avond lag het gevoel van diepe verbondenheid. Goud waard, kan ik jullie verzekeren.

We sloten af met de belofte om te zoeken naar mogelijkheden voor de volgende keer in Hongarije. Als dat toch eens zou kunnen. We kijken er nu al naar uit.