Wat een mooi en warm gevoel zal dat geven

De boemelbus komt allengs dichterbij. Traag maar gestaag. De verrassing is klaar. Op wat sterkere haakjes na, want die voor de fotolijstjes vlogen met een zelfde vaart weer van de koude muur van het hoekhuis. Ik wijt het aan de kou, want vier zijn er wel blijven zitten. Het komt vast goed. Ondertussen heb ik een restaurantje in de buurt uitgezocht, want daar gaan we eerst lekker eten en dan kunnen we samen even bijkomen van het weerzien. Zo naar uitgekeken en dat was geheel wederzijds. Nu nog een stofzuiger over de benedenverdieping en twee tassen wegbrengen naar de kringloop.

Van de grote clubactie mocht ik een kaartje voor niets bestellen. Drie keer raden aan wie ik die gestuurd zal hebben. Wel een eigenhandig in elkaar gedraaid exemplaar natuurlijk.

Het is de laatste kerstdag van het jaar. Ik denk terug aan de schooltijd en de drukte die die dag altijd met zich mee bracht. Kerstontbijt was in de vroege ochtend met de thuis gemaakte lekkernijen. De hele groep was de dag ervoor onder handen genomen en ‘onherkenbaar’ verbouwd met lappen en kleedjes, waxinelichtjes en groen. Eerst kwam er een verhaal met een kerstige inslag. Iets. Over medemenselijkheid of iets dergelijks, zo een die je eigenlijk nooit zonder emotie kan voorlezen. De bekende brok in de keel en dan de tranen met tuiten. Hetzelfde bij het zingen van de kerstliedjes. Het komt door de snoetjes van die lieve schatten. Schoon geboend, met glimmende wangen, allemaal opgedoft voor de kerst en in de glitters of met een strikje onder de kin, de geborstelde haren, zo aandoenlijk en dan vol verwachting naar mij kijken met zo’n speciale glans in de ogen. Hou het dan maar eens droog. Gelukkig was er altijd wel een stagiair in de buurt, die verder kon lezen of zingen. Ik begin op mijn vader te lijken, heb ik menigmaal gedacht. Na het ontbijt konden ze, als het weer het toeliet, even uitwaaien. De versierde kerstboom met alle zelfgemaakte kerstversiersels van de kerstmarkt werd erna afgetuigd en met alle frutsels en werkjes uit de laatjes in een plastic zak gedaan om mee te geven naar huis. Daar was hulp bij van de ouders die waren gebleven om een handje toe te steken.

Na dat alles was er tijd voor een tienuurtje en het kersttoneel van onszelf(de leerkrachten) tot grote hilariteit van de kinderen. Een van de prachtigste voorstellingen die we destijds ooit gemaakt hebben, was toen mijn vriendin en collega driekoningen in haar eentje speelde en ze een driepersoons-kroon had ontworpen om op haar hoofd te zetten. Echt zo gaaf.

Na het toneel was er samenzang en dan naar huis. Met voor ieder een kaartje voor een fijne kerstvakantie en een mooi nieuwjaar.

Dan volgde nog een grote schoonmaak in de groep en een kerstborrel en dan mocht mijn kerstboom van de groep in een laken(want ze viel al een beetje uit)mee naar huis in het kader van de duurzaamheid. Zoonlief werd opgetrommeld om het gevaarte naar boven te sjouwen.

Sinds het pensioen is er volmaakte rust voor kerst. Geen verbouwingen meer(nou ja, op die ene verrassing na dan) en ook geen gesjouw met bomen meer sinds dit jaar. Ik heb de ficus naast de bank gepromoveerd tot lichtjesdrager. Bomen mogen in het bos. Als er maar licht is, dat maakt het eigenlijk nog het meest kerst. Nu helemaal. Want straks gaan we het samen vieren. Lief, ik en de kinderen en kleinkinderen. Wat een mooi en warm gevoel zal dat geven.