Een avond met een gouden rand

‘Migratiemazzel’ las ik ergens, tussen de verhalen van Toon Tellegen en zijn dierenverhalen ter afscheid: ‘Niet uit het hart’. Wat een fantastisch begrip. Zo is het. We moeten het omdraaien. We hebben geen migratieleed, maar migratiemazzel. Want dankzij al die kleurrijke verschillende culturen is onze kennis vergroot, zijn onze kookboeken en recepten drastisch uitgebreid, hebben we heel veel nieuwe ontdekkingen gedaan, hebben we meer mogelijkheden gekregen om het geestesoog te vergroten, hebben we oneindig veel bij geleerd en nieuwe begrippen gekregen, hebben we heel veel mooie mensen erbij. Migratiemazzel, als je het uitspreekt begint de zon te schijnen.

‘Ik ga deze avond bewaren’ zei de mier ‘Vind je dat goed?’ De eekhoorn keek hem verbaasd aan. De mier haalde een klein zwart doosje tevoorschijn. ‘Hier zit ook al de verjaardag van de lijster in’, zei hij. ‘De verjaardag van de lijster?’ Vroeg de eekhoorn. ‘Ja’, zei de mier en pakte de verjaardag uit het doosje. En zij aten weer zoete kastanjetaart met vlierbessenroom en ze dansten weer, terwijl de nachtegaal zong en het vuurvliegje aan en uitging, en ze zagen de snavel van de lijster weer glimmen van plezier. Het was de mooiste verjaardag die zij zich konden herinneren. De mier stopte hem weer in het doosje. ‘Daar stop ik deze avond bij’, zei hij. ‘Er zit al heel veel in.’ Hij deed het doosje dicht groette de eekhoorn en ging naar huis.

Gisteren was er , tussen neus en lippen door, ineens zo’n moment met zoonlief en schone dochter. We zaten in de werkkamer van Lief die ik nog aan het inrichten was. Nieuwe gordijnen, kussens, schilderijenlijstjes, zelfklevende fotohaakjes. En dan ineens dat gesprek, intens de diepte in. Nooit gedacht dat we het ooit daarover zouden hebben. Bij het lezen van dit dierenverhaal dacht ik onmiddellijk: Als ik een avond zou willen bewaren, was het deze. Inderdaad bij al die andere mooie of speciale momenten in mijn leven.

De eekhoorn bleef nog lang op de tak voor zijn deur zitten en dacht aan het doosje. Hoe zou die avond daar nu inzitten? Zou hij niet verkreukelen of verbleken? Zou de smaak van honing er ook in zitten? En zou je hem er altijd weer in kunnen krijgen als je hem eruit haalde. Zou hij niet kunnen vallen of breken of wegrollen?

De mier was ondertussen in zijn huis in slaap gevallen. Het doosje lag boven zijn hoofd op een plank. Maar hij had het niet stevig genoeg dicht gedaan. Middenin de nacht schoot het plotseling en een oude verjaardag vloog met grote snelheid naar buiten, de kamer in. En plotseling daanste de mier met de olifant, in het maanlicht onder de linde. ‘Maar ik slaap!’ Riep de mier. ‘O, dat geeft niets,’ zei de olifant en hij zwierde met de mier in het rond. (…) De gloeiworm glom in de rozenstruik en de eekhoorn zat op de onderste tak van de linde en wuifde naar de mier. Plotseling glipte de verjaardag het doosje weer in en even later werd de mier wakker.

Het geheim van die avond kwam uit een iets ander doosje. Dat was er voor de meest ingrijpende gebeurtenissen in het leven. Verzegeld en wel, maar zo gemaakt dat het ook op het juiste moment open kan springen en dat kan ontsnappen, als zoonlief oud en wijs genoeg zou zijn om het ten volle te kunnen begrijpen. En dat gebeurde. Dus gaat de hele avond, met het gesprek incluis, in dat nieuwe doosje van super mooie belevenissen. Dat altijd mag openspringen in mijn dromen of waar dan ook. Dank je lieve Toon Tellegen, voor het onder woorden kunnen brengen van die hele bijzondere gebeurtenis. Weliswaar een beetje cryptisch voor een ander, maar voor ons was het een avond met een gouden rand.