Een eeuwigheid

Op de lange terugweg van Almelo naar Utrecht zaterdagavond, hadden we het over een goede vriend van ons die zijn gebit liet renoveren. Dat wil zeggen: Alles werd getrokken en dan zouden er implantaten in komen. Ineens doken er kunstgebitten in een glas van je ouders op in het gesprek en het schoonhouden ervan met steradent, of kukident? Opgezocht. Het was toch steradent, de voor ons nog altijd bekende bruistablet voor het reinigen van een kunstgebit. De andere was de kleefpasta om het gebit mee vast te zetten, zodat je niet een bovengebitje in je appel had zitten als je er een flinke hap uitnam.

Op de pagina, waar ik de naam had opgezocht, stonden nog tien andere vormen van gebruik van steradent en dat bleek met name de grondige schoonmaak te zijn. Van de WC_pot, ovenreiniging, douchekoppen tot en met de ramen, alles werd spic en span met een paar tabletten opgelost in water. Zelfs je witte was werd stralend schoon. Iets om eens te gaan onderzoeken. We vroegen ons wel af of het schoonmaken van je gebit met het goedje dan wel zo gezond voor de mensheid was. Het blijkt met name om onder andere citroenzuur te gaan. Dat is biologisch afbreekbaar. Of steradent net zo milieuvriendelijk is als een potje citroenzuur valt niet te ontdekken, doordat het een merknaam is en je binnen de kortste keren in het woud van de reclame terecht komt, met aanbiedingen, aanprijzingen en al dat soort dingen.

Dankzij dit verhaal en onze verbazing verliep de reis voorspoedig. Met name de wc-pot vind ik wel interessant en de witte was. We moesten maar eens gaan experimenteren met het spul.

De zondag gisteren werd een echte rustdag waarbij ik alleen een bonenschoteltje voor de inwendige mens maakte. Vandaag maak ik er een ouderwetse wasdag van en wil ik vast een warme broek en trui voor Lief op de kop tikken. Nog maar drie nachtjes slapen.

In een column van Marian Donner in de Groene van deze week verzucht haar zoontje dat onze wereld zo saai is en hij voegt er een paar voorbeelden aan toe: ‘er vliegen geen draken door de lucht en er lopen geen trollen rond en Sinterklaas bestaat ook al niet‘. Dat had zijn moeder hem verteld, toen hij er rechtstreeks naar had gevraagd.

Dribbel weet sinds kort ook dat de oude baas al decennia lang wordt nagespeeld en hij vertelt het gniffelend door aan ons, volwassenen. Daardoor legt hij er een nieuw soort magie omheen. Mooi om te zien.. Nu mag hij zich mee verkneukelen om de (fop)cadeautjes die hij zijn vader en moeder voor zal schotelen. Heimelijk genieten van iets dat jij wel weet en een jonger iemand niet. Het is een kunst op zich.

Met het zoontje in de column komt het ook wel goed, want zijn moeder heeft hem over de Kwantummechanica vertelt en dat het zeldzaamste materiaal in het universum geen goud is en ook geen diamant. Op Jupiter regent het immers diamanten. Nee, er is een behoefte aan een verhaal hoe alles verbonden is met elkaar. Waarin niet groei maar welzijn centraal staat, een verhaal ook met wat minder ego, waarin nog ruimte is voor verwondering. Zo’n verhaal kan niet bedacht worden, het moet ontstaan. Het zal ontstaan uit de natuurwetenschappen. Het zeldzaamste materiaal van het universum is hout.

Dat is wel degelijk iets om je over te verwonderen, maar als ik het internet er op na sla, is het begrijpelijk. Nooit over hout op die manier nagedacht. Onze zolder bestaat uit zware massief houten binten, die zeker al honderd jaar oud zijn. Het draagt het dak met verve(de dakpannen zijn lang geleden al vernieuwd) en zorgt voor een droge gezonde binnenconstructie. Een meerwaarde dus dat niet alleen materialen verbindt maar ook de Tijd. En naar we hopen een eeuwigheid.