Het was mooi geweest

Lieve schoondochter is uitgeschakeld en nu hebben er twee schatten gedwongen rust . Het betekende dat mijn bezoek aan het festival van de oudste zoon, schoondochter en haar pa uitgebreid werd met twee van de drie rakkertjes. Ik had de hulptroepen ingeschakeld, want dochterlief en haar gezin kwamen ook, even als haar zus, dus helpende handen te over. Dat was nodig omdat de twee kleintjes razendsnel zijn en volop aan het experimenteren gaan, zeker als ze zich niet helemaal op hun gemak voelen zonder het wakend oog van pa of ma. Mijn moeder zou zeggen: ’Ze braaien de boter eruit.’

Toch rekenden het tweetal dan buiten hun oom, die met straffe hand, streng doch rechtvaardig, voldoende kennis had met zijn voetbalteams vol levenslustige jongetjes. Hij wist precies wanneer de teugels gevierd moesten worden of wat aangehaald. Met een gerust hart droeg ik de verantwoordelijkheid over.

Dat betekende wel dat we over het grote terrein konden slenteren langs alle kraampjes en er stond een promo voor Kickboksen en een plek waar je geschminckt kon worden. Dat wilden ze wel, die kleintjes, maar heel lang in de rij staan was er niet bij. Eerst maar eens de inwendige mens verzorgen. We konden zowaar wat stoelen bemachtigen vlak bij de kraampjes met heerlijkheden. Saté met regenboogkroepoek, Gado Gado, spekkoek en pandan, Cendol en een soort kwee lapis in mooie stukjes te kust en te keur.

Ach, tempo doeloe met mijn lief komt boven drijven. Al die heerlijkheden op de spekkoek na heb ik ooit uit mijn kleine Indische kookboekje gehaald, al struikelend maar met een goed resultaat ten leste. Ik kon mijn kennis toetsen op de grote Pasar Malam Besar in de jaren ‘70 in Den Haag. Prachtige tijden waren dat, waarin het Indisch bloed van Lief door ons tot volle glorie werd verheven. We bezochten de toko in Leiden, schaften een wadjan aan en een tjobek en met mijn kleine boekje in de hand ontdekten we allerlei onbekende heerlijkheden uit de Oosterse keuken.

Ik genoot stilletjes van de mensen die elkaar kenden en elkaar omhelsden, op de schouders klopten, in rap Ambonees de wederwaardigheden uitwisselden. Er werd gelachen, gegeten, gedronken en gedanst op de vele verschillende optredens. Dochterlief had een klassieke dans in een moderne jas gezien, die prachtig was. Het werd één groot familiefeest. Met een verbondenheid die er aan ten grondslag ligt en die zo sterk is onderling, welhaast jaloersmakend.

In het midden was een klein vijvertje. Daar zwommen donderkopjes in, die al snel ontdekt werden door de kinderschaar. Met de bekertjes probeerden ze er een paar te scheppen met wat water, goed te bekijken en weer terug te gooien. Mooi experiment maar voor mijn oma-hart en de verantwoordelijkheid voor de jongetjes met de watervlugge beweging, alles behalve geruststellend. Het vijvertje was niet diep en ze zouden hooguit een nat pak oplopen, maar toch.

Rond zeven uur gingen wij in ieder geval naar huis met elkaar. Dochterlief, de mama Ani van de kleine njong, nam hem toch weer mee, dan hadden pa en ma de handen vrij voor de laatste loodjes van de organisatie. Loslaten is altijd moeilijk, in dit geval voor beide partijen, maar het was wijsheid, denk ik zo. Trots was ik op mijn lieverds, die bergen werk hadden verzet om dit festival waar te maken. De premiere was geslaagd en misschien wel de eerste van een lange reeks.

De auto stond vlak bij op het gras voor de ingang. Na doorverwezen te zijn naar de verste parkeerplek, iets wat ik totaal niet had zien zitten met de rakkertjes, reed ik nog een keer langs het landgoed en vond zowaar een prachtig plekje tussen twee bomen op het gras. Hoe kwam ik aan die mazzel. Terug was het helemaal een uitkomst. Dochterlief en schone zoon hielpen met het vastmaken in de zitjes en we konden op weg. Kinderliedjes aan, dromerige schatjes achterin, het was mooi geweest.