Veel licht

En daar is ie weer. De laatste dag van het jaar. De dag dat er voornemens gemaakt worden die misschien in de volgende week al weer niet haalbaar zijn gebleken. ‘Stel jezelf eens een goede vraag,’ zegt Irene uit de Flow. Ze heeft een hekel aan goede voornemens, omdat die zo’n zeurderig falend gevoel kunnen geven. Natuurlijk breidt ze er een cursus aan vast. Daar heb ik dan weer minder mee. Maar de opmerking snijdt hout.

De VPRO kwam laatst met een pakketje Breinvoer vol vragen om een goed gesprek op gang te brengen. Misschien zit daar wel wat tussen. Want wat is een goede vraag. En zal het antwoord erop geen verkapt voornemen zijn? Niet als het uit intentie voort komt. Een intentie is dieper geworteld dan het maken van voornemens. Na ruim een halve maand van grijs weer zie ik er geen pareltjes meer in. Ik heb de intentie om in ‘zon’ te willen denken, want anders voel ik me net zo mis(t)troostig als het weer is. Het werpt onmiddellijk een volgende vraag op. ‘Hoe doe je dat?’

Lief en ik filosoferen erover. Helpt het te denken aan het zoeken van de balans tussen wat je niet meer kan of nog wel kan of hou je je alleen bezig met wat je wel kan. ‘Tel je zegeningen‘, fluistert het verleden. Betekent dat dat het glas voor iemand persoonlijk dan altijd half vol is? Dat laatste is de intentie, want voor hetzelfde geld is het half leeg. Met welke instelling sta je in het leven en kan je die versterken. Hoe dan? Door zon te denken. Hoe dan?

Een van de vragen op de kaartjes van Breinvoer is: Eigenzinnig of vrijzinnig? Ik zou het laatste kiezen. Vrij zijn om te denken wat je wilt en iedereen die vrijheid gunnen om je eigen zingeving te bepalen. Bij eigenzinnig denk ik aan de spin Sebastiaan, die niet wil luisteren naar de goede raad van de andere spinnen om niet naar binnen te gaan omdat dat het einde zou betekenen. En inderdaad wordt ie opgeveegd. Boontje komt om zijn loontje en een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het is wel grappig dat Sebastiaan met het hele oeuvre van Annie tot mijn zonnen behoort. Dat is één.

‘Welk boek zou je nog eens willen lezen,’ vraagt Breinvoer. Ongetwijfeld ‘Al het blauw van de hemel’, al zit die nog heel vers in het geheugen. Beter om een mooi nieuw boek te vinden, die net zo pakkend zal zijn. Maar er liggen er nog een paar. Dat stapeltje kan ik slechten. Is dat stiekem een voornemen of gewoon heerlijk. Het grijze grauw aangrijpen om weg te duiken in de avonturen, die de boeken oproepen. Dat is twéé.

De volgende vraag is; ‘hoe serieus neem jij jezelf.’ O jeetje. Een gewetensvraag. Dat is andere koek. Ik denk dat ik daar wél een balans in zoek. Bij tijd en wijle heel serieus, en soms graag zo helemaal niet. Hoe heerlijk is het om te kunnen schaterlachen om wonderlijke invallen of malle fratsen. Daarbij denk ik aan vriendinlief die om de kleinste dingetjes in een heerlijke volle lach kan uitbarsten, zelfs in een restaurant. Het is zo bevrijdend om te horen. Los van alle etiquettes gewoon voluit bulderen, sans scrupules. Dat zouden we vaker moeten doen. Dat is drié.

‘Waarover zou je wel eens een programma of een podcast willen maken?’ komt er uit mijn doosje. Even prakkiseren of onmiddellijk vertellen wat er in je op komt. Onverbloemd, het leven zo als het is, niet mooier, niet verdrietiger, niet gemaakter, maar zoals de dag zich aandient, misschien wel. Zijn we het niet allemaal waard om gehoord te worden, juist in onze kleinheid kunnen we zo groot zijn. Als ik er langer over nadenk, dan een mooi verhaal over een groep vier tot zesjarigen, eigenlijk de mijne, zoals die doorsnee was. Met de wijsheid die ze bezitten, alle leerzame momenten eruit die ons samenzijn opriep, hoe snel kinderen geraakt zijn, onbevangen, ongekleurd, zichzelf. Dat als spiegel voor ons, die vaak zo beïnvloed worden door oorzaak/gevolg, waardoor het spontane er af is. Wat een prachtige herinnering. Dat is viér.

De blog wordt veel te lang op die manier. Maar de lucht van binnen is er door geklaard. Er schijnen al zeker een stuk of wat zonnen. Zo simpel is het dus. Dankzij het gekregen Breinvoer en wat het ter overpeinzing mee geeft.

Blanco erin, onbevangen, dat wens ik jullie allemaal toe voor dit nieuwe jaar. En veel, vooral veel licht.