Uit handen

Met een Wally-boek, een Gorgel prentenboek en een boek over het eendje Gonnie stapten we na een uitvoerige inpaksessie van de verkoopster eindelijk uit de plaatselijke boekhandel en gingen op pad naar zoonlief en de rakkertjes. Bij aankomst was het huis donker en zichtbaar leeg. Gelukkig is dan de telefoon voorhanden en dat bracht de verlossing. Ze waren bij de dierenarts, want Fred de kat was geopereerd aan een niersteen en die mochten ze nu ophalen. Wat overbleef van het goed gevulde poezenlijf was een scharminkeltje in een rood jasje dat strak om het lijfje zat. Hij wiebelde op zijn pootjes en leek voortdurend om te vallen. Iedereen had medelijden want het was alleen al pijnlijk om te zien.

Hij zocht naar een plek om zijn rust te pakken, maar dat was met de drie spring-in-het-veldjes geen sinecure. Tussen alle bedrijven door, thee voor ons, aandacht voor de kinderen, extra opletten op Fred moest er ook. Nog een maaltijd worden gefabriceerd, speciaal kattenvoer gehaald met een extra waarschuwende vinger van de dienstdoende dierenarts per telefoon, dat hij het vandaag nog moest hebben, omdat anders de kans op herhaling te groot zou zijn, besloten we dat ik ging koken, Zoonlief het voer zou halen en Lief de kinderen en de poes in de gaten zou houden.

Het werd een totaal andere maaltijd dan ik gewoonlijk maken zou. Er moet een kookboek komen voor simpele maaltijden in drukke gezinnen als de kieskeurigheid groot is en de tijd beperkt. Ik kan in ieder geval al een aantal recepten opsnorren en delen. Vroeger kreeg ik het kookboek van de Libelle mee en de boekjes van de Blue Band en daarmee kon ik mijn kookkunsten tot dan toe aanvullen. Helaas heb ik denk ik nooit de kinderen laten meehelpen met koken. Ook hier speelde de factor tijd een rol in. Alleen ging het sneller. Sorry lieve schatten.

De jongens en hun zusje waren allerliefst. Spelletjes met de oudste, de middelste wat witjes had behoefte aan extra knuffeltjes en de kleine grande dame wilde vooral bij paps in de buurt blijven dus die ging mee poezenvoer halen. Ondertussen maakten we afspraken om met tweede kerstdag en twee dagen daarna naar lief zijn broer en zwager te gaan en een nicht en haar gezin te bezoeken, dus boekten we opnieuw twee nachten. Aan zee, dus helemaal fantastisch. Lekker met de kop in de wind uitwaaieren aan het strand na alle visites. Het kan allemaal, omdat ons eigen familiekerstfeest de zondag ervoor wordt gevierd.

De verkoudheid houdt aan maar er is geen koorts en voor de benauwdheid kan ik vier extra puffen nemen. ‘Het gaat wel weer over voor ik een jongetje ben’, was de wijze spreuk van vroeger, die altijd uitkwam.

Vanmorgen vroeg om kwart voor negen werd Dribbel hier gebracht door dochterlief. Er was geen inval voor de zieke juf op school en hij had huiswerk bij zich. Ik ontving hem op het grote bed. Een extra gemoedelijk sfeertje, zoonlief zorgde voor een harde ondergrond en schone dochter voor de potloden. Lief bracht de limonade en ik hielp hem zich te concentreren. Hij begon met rekenen. Snel en uit zijn hoofd, soms op zijn vingers, daarna schrijven, dat me honderd procent meeviel en daarna pas het lastige lezen. Dochterlief vermoedt dyslexie net als bij de middelste en ik denk dat ze gelijk heeft door de grondige aversie die hij er tegen heeft. Het was zo heerlijk en sfeervol om daar samen aan te werken. Ook voor mijn wattenhoofd een stuk relaxter. In de kussens met een kop koffie en dat warme opgetogen lijf tegen me aan. Na al het werk nog een stukje kerstfilm en toen was paps er al weer. Bijna jammer vond ie, met een beetje rekken.

De ochtend was omgevlogen. Nu even snel in de benen anders komt er niets meer uit handen.