Ons dorp, waar het goed thuiskomen is

We reizen eerste klas, omdat dat voor bejaarden maar een schijntje kost. Je betaalt niet het aantal kilometers, maar alleen voor de stoelplaats. De juffrouw achter het loket keek alweer verbaasd toen we aangaven dat we boven de 70 waren. Ze knikte met haar hoofd en vraagtekens in haar ogen. Het streelt toch je ego.

Deze trein is een stuk luxer, maar dat had een oorzaak. We zaten per ongeluk premium klas, maar we mochten nog eens 7,50 bij betalen. Nu hebben we een compartiment voor vier personen met stoelen die in verschillende standen kunnen worden gemanoeuvreerd en je kunt een tafeltje tevoorschijn halen en voor je draaien, zodat het makkelijk schrijven is. Bovendien kwam de conducteur het eerste bonnetje zo maken dat we het geld van de gewone eerste klas terug zouden krijgen. De jongen tegenover ons fungeerde als rappe tolk en daarna hadden we nog een wonderschoon gesprek over onze verschillende landen en levens, oude gewoonten en gebruiken en de verandering van de taal, de gemeenschap en de politiek.

Gisteren hebben we eerst per tram en metro de stad een beetje in het algemeen verkend en vooral de metro was goed te doen. Overal goedwerkende roltrappen en liften. Dat was in Parijs wel anders. OP het Déak Férenc, een belangrijk knooppunt, konden we de kleine bus naar het Vissersbastion pakken, de Halászbastya. 145 treden boven ons parelde het prachtige bouwwerk. De naam is vermoedelijk ontleend aan de vissers die vroeger beneden in de Waterstad woonden. Kalm, met een pauze op elk bordes door extra foto’s nemen van het wisselende uitzicht over de stad, klommen we hoger. Het was, zoals we al vreesden, erg toeristisch, met vooral veel mensen die fotoreportages maakten van het hele gezelschap maar dan stuk voor stuk. Ma op de trappen, Pa op de trappen, zoon op de trappen en ga zo maar door en dat maal een paar honderd. Sommige hielden hele modereportages. Dat duurde en duurde, maar we hadden geen haast. Alleen bij de rij voor de grote Matthiaskerk haakten we af. Waar we wel rust vonden en eindelijk het romantische diner voor twee in gang konden zetten was in een modern restaurant dat kien van de galerij was gemaakt, waar je voor meer dan Westerse prijzen kon genieten van een heerlijke maaltijd en een prachtig uitzicht.

We liepen terug een stuk naar een halte van de tram, heel veel trappen, die niet de brug over ging, dus liepen we de Margithid weer over, maar nu aan de andere kant. Zo had je goed zicht op Margit Sziget eiland waar alle grote festivals plaatsvinden en wij nu de lokatie op ons duimpje weten te vinden.

De stad is van een schoonheid die ik er gek genoeg nooit bij had bedacht. Ze ademt de grandeur van haar rijke verleden op gebied van architectuur, wetenschap, kunst en filosofie. Elk voornaam gebouw kent wel beelden aan de gevel, maar van een uitbundige ingetogenheid die je recht in de ziel treft. We zijn zeer geraakt en nemen het voornemen om zeker binnenkort terug te gaan nu het zo goed te bereiken is met trein, metro en tram of bus.

De terugreis beschrijf ik morgen. Nu luister ik naar het vredelievende klokkengebeier van de kerk in Nagypeterd, ons dorp, waar het goed thuiskomen is.