Worden we er blij van

Het huis is opnieuw bevolkt nu zoonlief en schone dochter weer terug zijn, na drie weken op het huis van dochterlief gepast te hebben. Ineens is er het kraken van de trap als er gebruik gemaakt wordt van het toilet, voetstappen boven op zolder, zacht gebabbel. Wennen maar ook prettig omdat het huis leeft tot in haar kleinste hoeken.

Dat betekent trouwens dat onze Terschellinggangers weer thuisgekomen zijn. Ook dat is fijn. Altijd blij als het grut het reizen en alles goed hebben doorstaan. Hoe moest dat vroeger voor onze moeder zijn geweest, die bij het uitwaaieren van haar elftal dat moest afwachten. Geen app, geen foto’s snel doorgestuurd, geen filmpjes, maar hooguit een belletje van de een of andere camping of geschreven ansichtkaarten. Ze hanteerde daarom de gouden regel: ‘Geen bericht, goed bericht’ en wist zich zorgenvrij te houden.

Zoonlief stuurde me een paar jaar geleden een film van een klauterpartij in de bergen, fjorden en kliffen van Noorwegen, geen sinecure. Dat brengt het tegenovergestelde. Dan heb je redenen te over om je zorgen te maken. Zulke capriolen hoor ik het liefst achteraf. Een klein beetje de kop in het zand, ik weet het, maar voor een moederhart werkt het het best.

De handgeschreven kaarten van lief en mij op onze trektochten in de jaren zeventig kwamen van de jeugdherbergen. Een misleiding voor mijn vader die niet mocht weten dat we allang meer waren dan beste vrienden en dat ons onderkomen een legertentje was. Mijn moeder zat in het complot. Het was nog een hele kunst om iedere keer zo’n jeugdherberg te vinden. Dat we aan het liften waren hebben we beiden trouwens niet verteld. Om de gemoedsrust.

In de Trouw van vorige week zaterdag stond een artikel over de Jezidi’s in Irak. Daar komt een man aan het woord, die een opmerkelijke boodschap uitdraagt. Hij heet Kamiran Kamal en heeft een eigen boekwinkel midden in Sinjar-stad. Aan mensen die geen geld hebben, leent hij gratis boeken uit en maakt daarbij de gouden opmerking: ‘Dit was een goed boek maar niet het beste. Daarvoor zul je terug moeten komen’

Zijn stellige overtuiging is het geloof in de kracht van het boek en het lezen. ‘Door je horizon te verbreden kun je de kunstmatige barrières doorbreken. Romans leren je met verse ogen naar je omgeving te kijken en labels af te wijzen. Ze leren je in de eerste plaats mens zijn’

Hij brengt mensen om hem heen aan het lezen en die steken op hun beurt weer mensen uit hun omgeving aan. Zo wil hij de leescultuur in Irak verbreden. Hij oogst mijn bewondering. Hoe één kleine man groot kan zijn in zijn overtuiging en zijn daden.

Eindelijk heb ik het boek van Murat Isik weer opgepakt. Wat wonderlijk dat de concentratie om te lezen ontbreekt. Het begint in ieder geval met een spannend gegeven. Vandaag regent het en lijkt het een uitgelezen dag om binnen te rommelen, al wil ik even bij dochterlief en Co aanwippen en misschien zelfs nog naar de tuin.

Lief is nog altijd pessimistisch over de hitte daar bleek uit het videobellen gisteren. Voorlopig lopen de temperaturen zeker voor een week of twee op tot veertig graden en de gevoelstemperaturen zelfs nog hoger. Hij kan er goed tegen en doet alles in een tropentempo in de trant van ‘Kalmte zal U redden’, maar maakt zich tegelijk zorgen om mij. Dus raad hij af al te komen, ook al verlangen we naar elkaar. Even doorbijten dan maar.

Gisteren ving ik een flard van B&B vol liefde, dat naar mijn mening niets met liefde te maken heeft. Het verbaasde me dat de gezichten van mensen die moeten wedijveren met een ander zo kunnen veranderen. Ineens worden trekken hard, staan ogen achterdochtig en zelfs bitter. Het kan niet anders als je voor het aas gaat en niet wilt dat de ander er met die buit vandoor gaat. In ieder geval wordt zo niet de verfijnde kant der mensheid belicht.

Kamiran legt de kracht van een goed leven in de boeken en het lezen en ziet daar de maatschappelijke ontwikkelingen ten goede mee veranderen. De gunfactor is ook zo’n graadmeter. In hoeverre gunnen we een ander een goed leven en worden we daar blij van.