Nog een horde brandnetels te gaan

Alsof alle neuzen in Nederland richting Breitner wezen, zo druk was het op de parkeerplaats en evenredig druk in het museum. Niet gereserveerd, realiseerde ik me bij het zien van al die auto’s. Prachtig plekje weten te veroveren op de parkeerplaats en daarna was er nog een gaatje in het museum over om half twee.

Een half uur om te overbruggen was te doen. Kon ik gelijk even peinzen over de pakjes die die ochtend waren bezorgd. Een prachtige rok met grafische opdruk en een heerlijke zomerse top met daarbij ook het pak met de Olieverf en de drie losse kleuren, twee gebrande Omber en een gebrande Siena. Een assorti voor het atelier op de tuin en een Siena en een Omber voor hier thuis.

Ziezo nu kan ik elke aanvechting om te schilderen gaan honoreren, waar ik ook ben. De losse tubes zaten vermomd in een doos voor pigmentpennen, gerecycled materiaal dus, dat was een pre. Ook de opvulling van het pakje bestond uit papieren zakjes gevuld met oud karton en papier van de firma. Eveneens te prijzen. Weg met al die plastic luchtzakjes die er anders voor gebruikt worden. Het half uur wachten vloog voorbij.

Breitner schilderde in de beginperiode voornamelijk paarden op de hem zo ingenieuze wijze met een steeds losser wordende toets, maar de Dam-taferelen en zijn meisjes in kimono staan me het meest na aan het hart. Wat een heerlijke belevenis om er oog in oog voor te staan en elke streek verf in me op te nemen. Ook zijn etsen en krijttekeningen zijn niet te versmaden. Het was gelukkig drukker in het restaurant dan in de zalen met zijn doeken, dus kon ik iedere keer van doek naar doek hoppen waar weinig tot geen mensen voor stonden. Alle aandacht was mogelijk.

In de museumwinkel vond ik een mooi boek over het fluoriserende licht in de natuur, vuurvliegjes, kwallen, inktvissen, paddestoelen en andere schimmels en algen worden er in beschreven, achteraf gezien toch nog iets te ingewikkeld voor de filosoof en tante Pollewop, maar zo prachtig en het samen met een boek van David Mitchell, ‘Wolkenatlas’ en zes kunst-onderzetters liet inpakken. ‘Wolkenatlas’ intrigeerde omdat de schrijver volgens het parool ‘Je van het begin tot het einde aan een draadje houdt’ en omdat de titel me intrigeert. Vooruit, doe eens gek en kietel jezelf als gemis van Lief voelbaar is, wat had ik graag met hem door het museum willen wandelen.

Met een hoofd vol inspiratie op weg naar dochterlief en haar gezin. Ik zou mee-eten hadden we afgesproken, maar eerst hadden we zomaar Quality-time omdat de kinderen ergens aan het spelen waren. Lekker theeën met z’n tweeën en bijkletsen, naar de verbouwing van de inloopkast kijken, honderd-en-een onderwerpen de revue laten passeren tot de kinderen en paps thuis kwamen en alle aandacht naar rapporten, school, werk, voetbal, politiek en andere belevenissen ging. Ze maakte in de wandelgangen een heerlijke vegetarische noedelsoep die met stokjes en lepel gegeten werd, waarbij tante Pollewop de show stal door twee handen te gebruiken bij de stokjes.

Dochterlief had als tip een Emmaus-kringloop in haar buurt waar goede boeken te krijgen waren, ze had zelf er drie boeken van Roald Dahl op de kop getikt voor weinig. School had twee summiere verslagen meegegeven van de twee met lovende woorden. Een elastieken kleindochter en een hele sociale kleinzoon. Ja dan moet er uit oma’s knip natuurlijk wel wat pecunia voor de spaarpot komen, wat met glunderende blikken werd aanvaard. De filosoof had een verzoekje aan mijn adres. Hij en zijn zus wilde graag met me tekenen en schilderen. Gaan we doen straks op de tuin. Maar eerst moet daar de boel aan kant. Nog een horde brandnetels te gaan.