Om te koesteren die eerste

Ben je midden in een spannende serie, de ontknoping nabij, zit je plots in het donker, met gelukkig nog twee romantische kaarsjes en vier waxinelichtjes aan. Lief ging met zijn telefoonlampje kijken. Hoofdzekering in werking getreden. Schakelaar omgezet, adem ingehouden en alles deed het op een groep in de keuken na, die het koffiezetapparaat, het licht, de buitenverlichting en de twee ventilatoren op het terras normaliter in werking hield. De koelkast en de vriezer, God zij geloofd en geprezen’, deden het nog. Hoe komt een mens aan die mazzel. Dus afwachten maar, terug naar de spannende serie, morgen, bij daglicht, ziet de wereld en het technische gedeelte er vast heel anders uit. Geen buitenlamp, help, dan is het vannacht aardedonker. Lief haalde braaf een leeslamp uit de bieb, die mocht op de gang.

Wonderlijk die rare angst voor het donker. Net iets te vaak aan mijn ouders hun sponde gestaan met een nachtmerrie achter de kiezen, die mijn haren te berge deden rijzen. Altijd was er sprake van dood, opa in stukjes gehakt met een motorhelm op, de bende van de zwarte hand, die achter me aan zat, geluiden die zich vervormden tot insluipers door krakerige deuren en kieren van ramen. Beeldend vermogen is fijn, je hebt er vaak veel plezier van, maar in de nacht is het, zeker voor kleine meisjes, een obstakel van het eerste uur. Overal waren de schimmen van het leven rond in schaduwen op de muur, door verlichte buitenlantaarns tot leven gewekt. Er hielp geen lieve-vadertje-of-moedertje tegen, zelfs beer was maar heel even mijn beschermengel in nood.

Vannacht schrok ik maar een keer op bij een wonderlijk geluid, maar lief is de nachtmerrieverjager bij uitstek. Verscholen achter zijn grote gestalte slaap ik opnieuw in, zonder enge dromen. Het is het kind in mij en ze is er altijd gebleven.

De locatie van de zekeringen zit op een wonderlijke plek ergens hoog boven in de muur. De verwarming sloeg niet aan, dus ook de ketel bleek uit te zijn. Dat moest zeker snel worden hersteld. De ochtend gaf 7 graden aan. De lange ladder was nodig om erbij te kunnen. Ik hield de ladder in bedwang en Lief steeg op. Zekering vervangen en ziedaar. Alles deed het weer. De trap blijft voor de zekerheid nog even staan, voor het geval dat, maar alles wat gisteren was uitgevallen trad nu weer in werking.

Het koffiezetapparaat stond bij de koelkast op een geïmproviseerde plek bij een nog werkend stopcontact. Zonder koffie beginnen is niet denkbaar.

Even zo hulpeloos erbij zitten zet ineens de gedachte aan anderen in het licht. Geen elektriciteit hebben, of een kapot geschoten huis, of tussen de ruïnes op zoek naar wat ooit was, jezelf, geborgenheid? De dankbaarheid in het besef alles nog te hebben is groot. Lief geeft aan dat gevoeligheid stijgt naarmate de jaren tellen. De ervaring telt mee samen met het voorstellingsvermogen. Zo plastisch als mijn dromen waren, zo beeldend is de wereld in mijn hoofd gebleven. Eigenlijk is een verwoesting totaal onbegrijpelijk als ze door mensenhand is ingezet. Waarom iets kapot maken dat schoonheid herbergt.

De jongens van Waes waren gisteren even bij Sophie. Zondag begint hun nieuwe voettocht door Nederland weer. Ze vertelden dat ze prachtige ontmoetingen hadden gehad met mensen met een verhaal. Lieve en hartelijke mensen. Die zijn overal, in elke bevolkingsgroep. Zo’n positieve benadering versus die alles verwoestende negatieve. Om te koesteren die eerste.