Zonde om dat af te raffelen

De hele dag stond in het teken van inpakken nu we tot ongeveer vijf uur in de middag de tijd hadden. Buiten was het een beetje guur met een verraderlijk windje. Eropuit trekken hoefde niet. Alles wat ik hier nauwelijks draag, gaat mee naar de Hof en als ik het daar evenmin draag, mag het weg. Hetzelfde gold voor Lief. Dat leek me een goed criterium. De koffertjes zijn voor de overnachtingen in de gasthoven. Toiletgerei, pyjama’s, boeken en puzzelboekjes en wat kleding. Het gaat allemaal goed komen. Het is een kwestie van check, check en dubbelcheck en daarna is het de kunst om het te laten rusten.

Om op tijd bij het restaurant te zijn, moesten we ons toch nog haasten. We hoefden geen parkeergeld te betalen, dat scheelde een slok op een borrel, want anders was het vijf euro per uur geweest. De gemeente rekent niet minder. Dochterlief en het hele gezin, het glunderende feestvarken incluis, zwaaiden ons olijk toe achter de hoge ramen. Bij de deur vloog dribbel mij en lief op ooghoogte om de knieën,wat een heerlijk welkom. Warme knuffels, felicitaties en het cadeau, de gevraagde schooltas. Een schot in de roos. Hij was er dolblij mee want de oude was aan het slijten. Voor de verjaardag, maar ook voor alle pech met zijn knie was dit extraatje. Normaliter leggen we botje bij botje en kopen één cadeau, dat krijgt hij nog. Van zijn ouders kreeg hij een stereo headset.

Het is een gezellig restaurant en voor de donderdag was het behoorlijk druk bezet. Het personeel was vriendelijk ondanks dat ze zich het vuur uit de sloffen liepen. Wij wilden wachten tot de zonen er waren, die iets later zouden zijn. Ik zat tussen de beide kleinzonen en werd vermaakt door de lieve middelste spring-in-het-veld. Hij kwam met een heel verhaal over het ontstaan van de aarde, met Satan als de slang, die Adam en Eve verleidde met een appeltje. Het strookte zo met het originele verhaal dat ik me afvroeg of hij op de zondagsschool zat, haha. Dat was natuurlijk helemaal niet aan de orde. Nee, hij had het van TikTok. Met zijn ijzeren geheugen kon hij het in geuren en kleuren navertellen en stikte ik bijna van het lachen om dat olijke hoofd. Een goed half uur later schoof Zoonlief naar binnen en de jongste zoon was nog een kwartiertje later, maar we hadden zijn eten al besteld.

Toen het eten kwam gebeurde er iets bijzonders. Ik met mijn smaakarme papillen smulde van de Millefeuille, die bijzonder goed in elkaar zat met een flinterdun korstje van bladerdeeg, spinazie, paddestoel, Taleggio, en kruidenolie. ‘Een nieuw recept, het staat net op de kaart’, vertelde de jongen die ons bediende. De kok mocht weten dat ik het bijzonder smaakvol vond. Het was vooral de combinatie van een bescheiden portie, de basissmaken en de structuur van het geheel die er voor zorgden dat het bord schoon leeg kwam. Iets wat me al in een eeuwigheid niet was overkomen. Lief had een vegetarische saté, dochterlief koos de kabeljauw, en de rest ging voor de gigantische burger.

Toen de andere dochterlief ook nog aanschoof na de maaltijd was het feest, op de oudste zoon na, bijna compleet. Dat moeten we vaker doen, bedachten we, zo’n doordeweekse spontane bijeenkomst.

Jammer dat ik in vliegende vaart naar de volgende afspraak moest. De boekenclub. Dat is voor een volgende blog, want de avond was eveneens betekenisvol. Zonde om dat af te raffelen.