Dat weet ik zeker

Hè hè ik kan eindelijk vertellen wat dat kleine dingetje van gisteren nu eigenlijk was. Dat was allesbehalve klein maar een hele grote verrassing voor onze lieve zus, die altijd getrouw overal en iedereen van onze grote familie bezoekt en aandacht schenkt.

Onze jongste zus verzon een snelle bijeenkomst met de hele familie, ook die van haar mans kant, bij het van der Valk Hotel in Houten zonder dat ze het wist. Een aantal weken daarvoor had ze al geprobeerd om een groot feest te plannen maar telkens kon het geen doorgang vinden, omdat er mensen verhinderd waren. Met het doorhakken van deze knoop kon bijna iedereen, behalve een immobiele broer en zijn lieve vrouw en een nicht en haar man met hun gezin.

Ze wist werkelijk van niets en schreef onder mijn blog van gister: ‘Een klein dingetje zus? Het was een tsunami’! Heerlijk om zo overrompeld en in het zonnetje gezet te worden en volledig verdiend.

De organisatie in het restaurant was uitstekend. Iedereen had in een mum van tijd een lunch voor zich staan. Zuslief en haar man trakteerden op de drank. Zo fijn voor iedereen, deze bijeenkomst. Ik had het broer en schoonzus graag gegund. Het is toch heel bijzonder dat we er nog alle elf zijn met aanhang.

Het was een aangenaam samenzijn met veel causerietjes en fijne gesprekken, iets om lang op terug te kijken. De cadeautafel vulde zich met lieve attenties. Daar kan ze nog lang op teren, lijkt me en wij allemaal.

Om drie uur ‘s middags verlieten lief en ik als Assepoes het bal, want we wilden de boot naar Texel niet missen. Het was druk op de weg. Twee files om het geduld te oefenen en op het laatste stuk een wonderlijke kruip-door-sluip-door weg in de kop van Noord Holland, richting de aanlegplaats van de boot.

Binnen een half uur waren we op het eiland en toen begon het grote parkeervraagstuk, want daar hadden we ons duidelijk niet in verdiept en het hotel lag midden in het oude Den Burg maar had geen eigen parkeerplekken. Het bleek dat je een E-parkeervignet moest kopen en dan kon je in de rode zone om den Burg heen de auto kwijt. Ze stuurden ons eerst naar de Emmalaan, maar dat was zo ver weg, dat had ik nooit kunnen belopen. Het E-ticket voor een week hadden we inmiddels aangeschaft, maar hoe die rode zone liep was nog niet duidelijk. In de Julianalaan vonden we een plekje, maar moesten toch nog een aardig stukje tippelen met de rolkoffertjes achter ons aan. Van dat geluid worden de omwonenden in de zomer vast en zeker helemaal gek.

De gerant van het hotel, of een van zijn helpers, bleek een allerhartelijkste jongen die onmiddellijk de situatie goed had ingeschat toen ik hem vroeg hoeveel trappen ik op zou moeten. Hij beijverde zich om een kamer op de eerste etage te bemachtigen terwijl die officieel op de tweede lag. Warempel, het lukte hem. Hij droeg galant mijn koffertje. Die ene trap ging net. Joviaal nam hij afscheid.

De kamer is heerlijk. Klein maar fijn. Een mooi en druk restaurant er onder en gezien de klandizie zal het goed toeven zijn. Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan maar onze moeder plachtte immer te zeggen: ‘Als je je ogen dicht hebt, rust je ook’. Dat deed ik braaf.

Vandaag gaan we vriendinlief opzoeken, brengen de vier boeken die ze ons in Hongarije had uitgeleend en waar we met geen mogelijkheid aan toegekomen zijn, en kunnen haar appartement bewonderen. Daarna volgt vast een wandeling langs de kust en een gezellige maaltijd.

Wat een mooie dag al met al. Jeugdsentiment met al die nostalgie aan de tafels bij zus en een prachtige historische plek midden in een, voor mij, volkomen nieuw dorp.

Straks waait de zeewind mijn verkoudheid uit mijn lijf. Dat weet ik zeker.