Wie weet hebben we mazzel

Paaseieren zoeken was altijd de traditie in de familie. Vroeger al met mijn vader en moeder en later in ons eigen gezin. Het moest gek lopen wilden we het een keertje overslaan. Dit jaar is het helaas zo ver. Omdat ik in een weekend de lange afstand wil rijden vanwege de afwezigheid van de vrachtwagens en we de Hof zo missen rijden we met Pasen, dat eind maart/begin april valt, al weg. Onze lieve Cucu wordt dan één jaar, maar dat zouden ze aanvankelijk pas vieren als zijn. moeder jarig was, later in april.

Op zulke momenten begint het hevig te knagen aan mijn oma-en- moederhart. Zo werkt het nou eenmaal. Maar de overnachtingen zijn geboekt. We reizen dit jaar in drie dagen naar Nagypeterd. Iedere dag zo’n vijf uurtjes rijden en dan uitrusten en genieten van de omgeving, dat doorgaans kleine dorpjes zijn. Ik hoop dat er dan veel filmpjes door komen van het eieren zoeken om het gemis te verzachten.

Vroeger moest manlief altijd voetballen, want dan was er een of ander toernooi gepland. Maar ik trok er toch op uit met een tas vol surprise eieren en later kleine eitjes. Vol verbazing meende ik dan hazen te zien, niet zomaar wat exemplaren, maar zelfs één met een mandje op zijn rug, doorgaans in het Julianapark. Alle eieren lagen dan al op de hoge heuvel. De zoektocht op zich was hilarisch. Je had natuurlijk altijd een haantje-de-voorste, die veel te snel was en tot bedaren gemaand moest worden. Dan siste ik tussen mijn tanden, dat ze het tweede of derde ei moesten laten liggen voor de anderen, dat was ook de reden dat we overgingen op kleine gewone eitjes. Dat verhoogde de feestvreugde want het was moeilijker en je kon ze ook hoger verstoppen in de bomen zelf in plaats van alleen aan de voet. Er bleven er altijd wel een paar achter, voor kinderen na ons of voor de kaboutertjes. Wie het eerst komt, het eerst maalt, was dan het devies.

Gisteren heeft zoonlief de biografie van Ostaijen opgehaald. Ik vrees dat we ons nooit gerealiseerd hebben dat het maar liefst 900 bladzijden telt. Het is een uiterst dikke pil en wat me bij de eerste bladzijde opviel is dat de biograaf Matthijs de Ridder hier en daar ook met Vlaamse woorden strooit, zoals ‘Volgens de geplogenheden van het genre’, staat er in een van de eerste regels bijvoorbeeld. Dat zal niet altijd meevallen. Woordenboek erbij. De gedichten behoren tot mijn lievelingen. In die zin lees ik graag over deze bijzondere man met zijn eigenzinnige kijk op het leven.

Vandaag ga ik met de leesclub naar de film ‘Inshallah a boy’ en daarna uit eten. Het wordt een beetje ‘Parijs proeven’. Want daar kijken we met veel warmte en plezier op terug. Sommige gebruiken zijn er om te koesteren.

Voor ons tripje naar Texel van morgen heb ik gisteren alles keurig gereserveerd en besteld. Retourtickets voor de boot, maar ook tegelijk de vignetten voor de reis aan het eind van de maand. Voor Hongarije hebben we een jaarvignet genomen en voor Oostenrijk is een tien-dagen-vignet voldoende. De vakantiewoningen waren al gereserveerd, een in Duitsland en een in Oostenrijk. Eens kijken hoe zo’n opgesplitste reis bevalt.

Verder kent deze maand een overvolle agenda. Dat voelt een beetje als druk, maar natuurlijk toch in de wetenschap dat er daarna een oceaan aan rust zal zijn. Ondanks dat eerste gegeven zoveel mogelijk met volle teugen genieten van de kinderen, van elkaar, van de gebeurtenissen die ons te wachten staan. Met de leuze ‘First things First’ in het achterhoofd en een bijgehouden agenda kan het haast niet verkeerd lopen.

Nu is er eerst de zon, die naar ik hoop veelvuldig te zien zal zijn deze maand. Wie weet, hebben we mazzel.