Het zit in de genen hè

Heilig voornemen. We gaan vanaf nu meer wandelen. Het natte weer nodigde niet uit de laatste tijd, evenals de kortademigheid, maar als je je er aan overgeeft en binnen blijft zitten, schiet het met de benauwdheid ook niet op. Woensdag gaan we bij leven en welzijn naar de Blauwe Kamer, om een stukje te lopen. Iedere keer een eindje meer, langzaam opvoeren tot het weer op niveau is. In ons eigen tempo, dat dan weer wel.

Gisteren werd ik door zuslief opgehaald om mee te gaan naar Singalong in de Kom. Een happening van koren, waarbij meegezongen of geneuried mocht worden. Daar zouden we twee zussen en broer met zijn vriendin treffen. Dochterlief zou meedoen in haar grote koor. We hadden zowaar een plek voor zes op een rij achteraan. Mazzelen. Gezellig zo in de zaal met doorgaans een gemêleerd grijs en wit boven het rode pluche.

We wisten niet wat ons te wachten stond en even zonk de moed ons in de schoenen bij het repertoire van de eerste groep die optrad. Serieus? De zangeres zonder naam met haar witte rozen uit Athene bracht ons niet bepaald in vervoering. Gelukkig was het tweede koor daardoor een des te grotere verrassing. Een prachtig in Oekraïense klederdracht gekleed koor, dat onder leiding van een Oekraïense dirigent hun repertoire ten gehore bracht. Het klonk zuiver en vloeiend, aandoenlijk soms, ondanks dat we van de tekst natuurlijk niets verstonden. Tot mijn verbazing bleek dat ze uit Tull en t’Waal kwamen. Allen Nederlanders behalve de dirigent. Ze bestonden al 25 jaar.

Als entertainer kwam tussen de koren door een lange man, compleet met vetkuif en lange bakkebaarden die aangekondigd als Elvis begon met een nummer van Neil Diamond. Alles is mogelijk als je er voor open staat. Het was leuk, want we mochten met hem zo hard meezingen als we wilden.

Een van de dingen bij ons in de familie, met mijn moeder als zingende huisvrouw en oma die zich ook niet onverdienstelijk liet, had er voor gezorgd dat we als de kleintjes al zingend de vaat deden, het liefst tweestemmig, soms driestemmig als het zo uitkwam. Allemaal, de meiden in ieder geval en een paar broers, zaten al heel vroeg op het kerkkoor en zongen iedere zondag de sterren van de hemel, vonden we zelf, maar eigenlijk alleen omdat je dan ook een pepermuntje mocht om op te zuigen, terwijl de rest van de gelovigen tot aan de communie hun nuchtere zelf moesten blijven. Met het Halleluja van Händel en alle gezangen van de Latijnse mis kenden we niet het minste repertoire. Zang was geluk, bevrijding en bracht meer dan vreugde. Dat ervoeren we allemaal. Onder het afwassen kwam het repertoire van de muziekleraar van de ULO en die van de KLOS aan bod, maar ook de ouderwetse liedjes van Moe. Het karretje bleef rijden op de zandweg en nog steeds vloog de veldmuis over de kop in het beukenbos.

Na het tweede koor bleek er een uitzonderlijk goed Christelijk koor, voor eeuwig jong gebleven, want ze droegen nog steeds de geuzennaam ‘Jongerenkoor’. In de pauze zette een invalide DJ van middelbare leeftijd de aula op z’n kop. Het werkte zo aanstekelijk dat twee van de zussen beneden in hun eentje stonden te swingen, terwijl wij boven een duit in het zakje deden.

Na de pauze kwamen nog twee koren. In het ene zongen twee vriendinnen van zus. In het laatste koor zong dochterlief die niet wist dat we er waren. Ze stond pontificaal vooraan. Soms werken geringe lengtes ruim in je voordeel. Natuurlijk speelt moedertrots een rol, maar onverdeeld vonden we allemaal dat het laatste koor erg goed was. Op een speelse en luchtige manier brachten ze, met een zeer gevarieerde rol voor alle zangpartijen, hun liederen te berde.

Aan het eind was er een hapje en een drankje en schoonzoon met Dribbel waren in de aula om haar op te halen. We schoven aan zijn tafel en konden even later constateren dat de verrassing volledig geslaagd was. Voor beide kanten trouwens. Dribbel waagde net als zijn tantes als enige naast de tafel een dansje. Ach ja, het zit in de genen hè.