Goed toeven op de veranda

Gisteren kwam er van alles op ons pad. In de vroege ochtend hadden we al bedacht wat er stond te gebeuren. De auto van de caravan moest gestofzuigd worden, het tafeltje mocht in het gips en de pergola had een steuntje extra en een nieuwe balk nodig, want de druif werd te zwaar. Dus in alle vroegte sloeg lieve schoonzoon het droge gips met water tot een papje. Onder het tafeltje kwam een kartonnen doos te liggen voor het knoeien. Ieder kreeg een paletmes in de hand. De filosoof haalde de losse stenen eraf en dochterlief plakte de paar roestplekken af met tape. Toen kon het feest beginnen. Ingipsen, stenen erop puzzelen en afgipsen. Binnen no time hadden we het tafeltje met vereende krachten gevuld. Niet vergeten om de tegels al voor een groot deel gipsvrij te maken met water en de vingertoppen. Het resultaat mocht er zijn.

Het volgende klusje was de auto stofzuigen, paps kreeg hulp van zijn zoon, die daardoor een deerniswekkende ervaring opdeed. Hij vond op de weg een zwaluweitje, waar het vogeltje dat er nog inzat, al een gaatje in had gepikt. Het vogeltje leefde nog en deed dappere pogingen om helemaal uit het ei te komen. Wat een onmacht voel je dan, als groot mens, laat staan voor kinderen, als het voor zijn leven vechtende diertje straks zou ontdekken dat overleven er niet meer inzat, omdat hij hulpeloos was zonder zijn ouders. We maakten een nestje in het gras en de filosoof en dochterlief zochten een mooie rode roos uit en een steen als grafje voor de inmiddels overleden kleine dappere. Mieren hadden hem intussen ook gevonden en dat was het wrede lot der natuur. De een zijn dood is de ander zijn brood.

Bikkeltje en ik hadden in de bibliotheek inmiddels een grote glanzende gouden tor gevonden, de Scarabeus Auratus schreef wikipedia, die op zijn glanzende ruggetje terecht was gekomen en nu met alle zes zijn pootjes uit alle macht zich om trachtte te draaien, wat niet lukte. Kleindochter haalde vliegensvlug het observatiepotje en daar schoof de Scarabeus al veilig met grond onder zijn voeten in het potje. Een uitgelezen moment om hem uitgebreid te bestuderen en daarna fluks weer op de bloemen in de tuin te zetten.

Na al dat dierenleed en geluk mochten er best een aantal wafels tegenover staan. Bovendien hadden we snoeihard gewerkt aan het tafeltje. Koek-en-zopie-tijd dus. Dochterlief had een wafelijzer voor haar verjaardag gekregen en ze hadden ergens een kant en klaar wafelmeel op de kop getikt. Eitjes erbij, bakken, rijkelijk met poedersuiker bestrooien en genieten dan maar. Het dode vogeltje bleef nog lang tussen de gesprekken hangen.

Lief en schoonzoon bekeken eens uitgebreid de half ingestorte pergola en met een aantal oude houten palen, die bij de verlaten geiten-en-varkenstallen lagen, viel de boel voor deze zomer eenvoudig op te krikken en werd het een veilige doorgang. De druiven zouden nog verder groeien en de last die er bovenop kwam, zou zwaar zijn. In het najaar is er de gelegenheid om een nieuwe te plaatsen. Dat mag ook wel eens.

Zo komen we de dagen door. De voorspelde hagel, onweer en storm bleef uit, maar dat vonden wij niet zo’n probleem. Zo bleef het goed toeven op de veranda/