De bruine papieren tas

Het gedicht op de bruine papieren tas, in kloeke markerletters geschreven, was voor mij, stond er duidelijk boven. Erboven was een gezichtje in de wolken getekend vergezeld door twee vliegende vogels. Het luidde als volgt en mijn hart smolt bij zoveel poëzie: ‘jij mag altijd/met je hoofd vol wens/bij mij komen liggen/hier ben je vrij/ want ik trek geen grens/tussen dag en nacht/dromen mag/ altijd bij mij/ ook overdag’.

Dat beloofde wat voor de inhoud in de tas, die mijn liefste vriendinnetje had meegebracht om ons samenzijn en mijn verjaardag nog even dunnetjes te herdenken. Maar…pas vanavond bij thuiskomst uitpakken, was de bijbehorende boodschap. ‘Is de ware Jozef er’, stond er in de app, die ze van te voren stuurde. ‘In vol ornaat’ was het antwoord. Eindelijk kreeg lief een gezicht.

Er was ook nog tijd om alle prangende vragen en haar belangstelling te stillen in thee en warme aandacht. Het was te lang geleden, dat we elkaar hadden gesproken en gezien. Vanmiddag zouden we samen naar vader, directeur en vriend van onze oude school gaan om hem uit te zwaaien met een vervroegd pensioen. Een strik om het leven van wat komen gaat, had ik eigenlijk in mijn hoofd voor hem als wijze raad. Hals over kop bedacht ik me, dat ik niet met lege handen kon komen. Als advies gaf ik hem mee om altijd buiten de lijntjes te kleuren, aan de hand van het kleine schilderij met handgetrokken kleurige strepen in acryl.

We dachten samen een goedkope parkeerplek te hebben, maar bleken achteraf maar bedrogen uit te komen. Het stadje had de tarieven drastisch omhoog gegooid. Als het leven zoveel duurder is geworden, is terughoudendheid op dergelijke heffingen een mooi toonbeeld van coulantie. Het was nog rustig in het eet-en drinkhuis. Vier mannen hingen rond een tafel en het feestvarken stond te praten met de directeur van de stichting in een lang en aanminnig gesprek. Binnen de kortste keren vulde de zaal zich en ons kent ons bracht oude Overkanters, vijf in dit geval, al ras bij elkaar. In zo’n geval is vertrouwd en lang geleden een ware drijfveer. Overal stonden groepjes die bij elkaar ‘hoorden’ uit de verschillende segmenten waar onze vriend gewerkt had. Die waslijst werd keurig opgesomd door de organisatoren van het bescheiden feest en toonde vooral de veelzijdigheid van zijn lange loopbaan.

Bescheiden speach en een bescheiden reactie erop en daarna was het feest voorbij, maar hadden we allang besloten met die vijf te gaan eten in het stadje zelf. In de entourage van het statige klooster was het goed toeven met een welwillende en joviale bediende en veel oude en vooral ook nieuwe verhalen over elkaars reilen en zeilen. Een warm bad, dat was het, van het begin tot het einde.

De sfeer was goed, het eten eenvoudig maar prima, de verhalen verheffend en dat allemaal in een warme sfeer van de grote hechte familie die opgebouwd was in de lange periode van samenzijn, toen we ons over de kinderen hadden ontfermd met eenzelfde instelling en liefde voor het kind.

Afscheid en knuffels en de hemel huilde dikke tranen mee. Afscheid met de belofte van gauw, nakletsen in de auto en thuis de tas met de cadeautjes. Ziedaar, een echte Hollandse tegel met, zo goed als, onze lieve Pluis erop om in Verweggistan aan te denken in vlagen van heimwee en gemis. En een prachtige sjaal, een die zich vleide om mijn hals in mijn geliefde roestbruine herfstkleur en de attente gedachte om een katoenen te nemen en niet die dikke van polyamide, omdat ik er anders als een ‘Einstein’ bij zou lopen.

Maar het aller, allermooiste was de lange, lange blog, uitgeschreven op zorgvuldig uitgekozen papier, die het geheel begeleidde. Zie je wel, in ieder van ons schuilt een blogger, met al onze verhalen, ervaringen en inspiratie. Met een vol hoofd met de mooiste gedachten en associaties sliep ik in en droomde van ons samen, een lauwe kop soep en een oud broodje. Vraag me niet waarom, maar de verbondenheid was des te groter om met een brede glimlach te ontwaken in de lijn van die uitnodigende woorden op de bruine papieren tas.