Op de lauweren rusten

Een plukje kleine blauwe bloemen staan tussen mij en de rode acer in. De beuk bleek bij nader inzien een rode Acer te zijn, die de zon, tot mijn grote vreugde, iedere ochtend aanzet. Vriendinlief in een dichte nabijheid, fijn om bij te mijmeren. Straks zullen er over het hele terrein verborgen bloemen ontwaken nu we tot op het detail alles kunnen blijven verkennen en laten staan.

De schapenvachten bleken in een nadere analyse te bestaan uit twee echte kleintjes en drie grote neppe. Ze kwamen gelouterd en fris uit de trommel te voorschijn. De echte kleintjes met de lederen huid aan de achterkant hadden zich goed gehouden. Het was al met al een geslaagd experiment en zeker toen na het drogen aan de zon bleek dat de achterkant nog steeds in orde was.

Dochterlief belde terug op mijn ‘vergeten’ belletje van gisteren, die ik vanmorgen maakte. Alles ging goed daar op de Friese camping. De kinderen zijn met verve aan het neuzelen op alles wat een dergelijk bestaan met zich meebrengt. Ponypaardjes schuieren en er op rijden, in het zand spelen, de kleine speeltuin bezoeken en de kleine grote filosoof had zelfs gesupt. Dan worden oma’s plaatsvervangend trots, zo’n kleine pork op zo’n grote plank, die volleerd aan het spelevaren is.

Eergisteren ben ik begonnen met de opdrachten uit het boek ‘tekenen met je rechterbrein’. Het is leuk om te doen, speciaal omdat het mogelijkheden opent, die nog niet eerder waren gepasseerd. Terwijl lief met zijn boek zich had teruggetrokken in zijn zetel, was de grote houten terrastafel mijn territorium. Blind contouren tekenen is een vak apart. Het is ongelooflijk leuk om te zien of er gelijkenis is ja dan nee. Altijd zit er wel iets van herkenning in. Het wiel van de kruiwagen bijvoorbeeld. Bij de hand was er de opdracht om een lijn blind te trekken en dan naar het geheel te kijken om daarna de punt van het potlood bij een volgende lijn te zetten. Alles gaat op z’n elfendertigst en dat is een welkome leerschool ter compensatie van mijn ‘Snelle Jelle’- gedrag.

Traagheid speelt nog op een ander vlak een rol. Lief is beschouwend, een denker bij uitstek. Het is een tempo, wat niet tot mijn habitat behoort en ook al is het buiten warm en zeer geschikt om onder een boom te zitten lezen en je gedachten mee te laten nemen door de wind, hou ik dat niet een hele dag vol. Er wil bewogen worden. Het voordeel is dat het binnen heerlijk koel en aangenaam is en dat de stoffige kast in de bibliotheek schreeuwt om wat aandacht. Ik schik en herschik de boeken op de planken, zet ze op grootte, val van de ene verbazing in de andere bij het lezen van de titels van sommige exemplaren. Als we het er later over hebben blijft de gedachte hangen op het feit dat een boekenkast het verhaal van een leven vertelt. Niet alleen dat van jou, maar ook dat van de mensen die deel ervan hebben uitgemaakt. Met wat mijmeringen over de eigen boekenkast kon ik het beamen, al herbergt die vooral mijn persoonlijk leven. Al gravend constateren we dat het vroeger al niet anders was. Juist door het te blijven delen, komt het samen. Dat is tegelijkertijd het boeiende van verschillend zijn in bepaalde dingen.

De boekenkast was dankbaar. Ik kon het merken aan de gewilligheid waarmee ze mijn handelingen omsloot. Ze liet braaf toe dat ik planken omgooide, ze sorteerde, mappen naar het lagere deel verplaatste en zo kwam ik ook op het mysterie van het verdwenen deel tien van de grote Oosthoek, die ik gebroederlijk op een plank had samengebracht. Wat zou daar ingestaan hebben, waardoor het kennelijk de moeite waard was geweest om het ter hand te nemen. Lief haalde me uit de droom. Ze had gediend als ophoging van het een of andere wankele object. Een groot jugendstilboek mocht als blikvanger op een leesstandaard staan. Ziezo, naar volle tevredenheid kon ik op de lauweren rusten.