De eigen tred veert op

In de supermarkt een stadje verderop stond ik mijn vijf of zes boodschappen in de kleine rugzak te proppen toen ik vanuit mijn ooghoek haar aan zag komen. ‘Ha lieverd, wat doe jij nou hier’. Het was een heerlijke grote winkel met brede paden en een groot assortiment, een plezier om doorheen te lopen.

Na die uitleg kregen we het over een straks te bezoeken gezamenlijk feest. Hoe het met lief was en of hij meeging. Natuurlijk wel, een soort vuurdoop met al die goede vrienden bij elkaar. Voor haar was elk feest ook een dergelijke beleving als ze er in haar uppie naar toe moest. Alleen tussen goede vrienden niet, daar voelde het senang om de goede sfeer en het ons-kent-ons gevoel. Dan hoefde je nooit wat uit te leggen. Ze verhaalde van een feest waar ze zich heel bewust was geweest van het alleen zijn.

Ik dacht aan de afgelopen 25 jaar en al die keren dat ik zonder wederhelft al die feesten en partijen en andere gelegenheden had bezocht. Soms in gezelschap van een van mijn vele lieve vriendinnen, zussen, kinderen, maar vaak ook alleen. Een aangenaam kouten, een wijntje erbij en een vaag gemis bij het zien van een hand om een middel, een steelse blik, een verdwaalde zoen. Dat alles was mijn eigen keuze geweest. Op mijn voorhoofd stond in hanenpoten geschreven ‘Nooit meer of hij moet van hele goede huize komen’. Dat laatste in overdrachtelijke zin natuurlijk.

Bij haar was er geen sprake van een keuze. Na een moeizaam jaar vol leed en verdriet afscheid te moeten nemen van het allerliefste, het allerbeste wat je ooit overkomen was, geeft een heftig gevoel van gemis ondanks dat het aardse leed niet nog verder beschadigen kon, iets dat op zich een opluchting was. Maar dood is dood. daar krijg je de geliefde niet mee terug. De liefde blijft, tot in de eeuwigheid. In dat geval levert een alleengang op feesten en partijen alleen maar die schrijnende momenten op van het gemis bij zo’n weemoedige herinnering ingezet door die verdwaalde hand, zo’n heimelijke steelse blik. Het voelen van innige verbondenheid legt de eenzaamheid in al het schuren bloot.

In ons kleine moment van elkaar omarmen en dat korte gesprek werd een wereld gelegd van verdriet en herkenning, al was beide op een andere leest geschoeid. Een waardevol en warm zijn ‘temidden van het blikgehakt’ zou Annie M.G. gedicht hebben. We namen afscheid en in de wetenschap dat het feest straks alleen maar heerlijk kon zijn, met al die mensen die ons lief waren. Ik peinsde verder.

Zoveel mensen die om ons heen lopen en waarvan we de essentie van hun diepste gedachten niet meekrijgen omdat ze goed opgeborgen liggen in hun manier van zijn en doen. Ook al zijn ze een open boek dan weet je nog niet of je wel bij de kern komt. Dat maakt het leven zo boeiend. Die grote verscheidenheid, die verschillende opvattingen, die andere ervaringen die het leven hebben gekleurd. De mensheid in de meest diverse kleurschakeringen, letterlijk en figuurlijk. Omarmen denk ik, omarmen en verheugd zijn dat iedere ziel die er rondloopt een heel leven met zich meedraagt, waarvan we de essentie niet kennen maar dat ongetwijfeld boeiend en de moeite van het leven waard zal zijn.