Tot later

Hoe wonderlijk snel je aan fijn gezelschap went. Na het afzetten in het door somber weer onderstreepte zo troosteloze Hoek, mijn stemming was medebepalend, zoefde de kleine blauwe weer huiswaarts. Stiller dan stil oogde het huis. Op de bank overpeinsde ik de afgelopen dagen. Wat waren ze heerlijk vertrouwd geweest en…Een belangrijke conclusie, wat miste ik vriendlief en alle gedeelde tijd die we moeiteloos op konden lepelen.

Eenzelfde leegte ervoer vriendlief aan de andere kant van het land. Het werd tijd om diverse knopen door te hakken. Er viel eigenlijk alleen maar winst te behalen. Geen last is te hoog als het door deelzaamheid gedragen wordt. Een volgende domper op een van zijn afspraken trok alle behaalde winst van de afgelopen dagen in een vaartje door het afvoerputje. De beren waren terug. Hier moest een stevige stok voor gestoken worden. Met het gevoel op de barricaden te moeten om te redden wat er te redden viel, nodigde ik hem een tweede keer uit.

Was het altruïsme? Geenszins. Het was ook ter meerdere eer en glorie van mijn eigen gelukzaligheid. Twee mensen die zich diep verbonden voelen, hebben alleen nog de optelsom nodig. ‘Paradijselijk geluk, is dat ons gegeven’, vroeg vriend zich af. ‘Als wij daar voor kiezen, altijd’, was mijn antwoord. En plotseling viel alles op de juiste plek, alsof de weg met de bekende beren erop, openspleet om de liefde door te laten in een alles verwarmend vertrouwen. Het paradijs, de roze wolk, de vlinders in de buik, alle superlatieven om ons beider gemoed uit te drukken waren in volle hevigheid aanwezig. Ooit hadden we samen aan de basis van ons leven gestaan en nu zouden we het ingeslagen pad vervolmaken met harten gevuld van diep respect en genegenheid voor de ander, een gedeelde hartenklop, echte liefde. De cirkel was rond.

Geen ellenlange beredeneringen waren er meer nodig, het vertrouwen was wederzijds, de tijd had haast, het verlangen liet zich niet beteugelen. Waarom aarzelen in dit juiste uur. De praktische zaken moeten nog afgehandeld worden, maar dan kleuren we verder samen het plaatje in.

Dat alles werd gistermorgen in gang gezet en daardoor moest ik, lichtvoetig als het voelde, de gang erin zetten om op tijd op de plek van de auto-sketchcrawl te zijn. Het bleek een industrieterrein. Tussen de futuristische gebouwen stonden ijzeren dametjes verheven boven alles uit te torenen en hadden de lijntjes van het elektriciteitsnet in handen. Het koffiehuis in een klein park met grauwe abelen, hun ogen strak of in verwondering op ons gericht, had de naam Savannah. De eigenaar, die bezig was te bevoorraden en in en uitliep, keek argwanend naar mijn verrichtingen en je zag hem denken: ‘Wat moet dat mens, dat zo naar mijn toko aan het staren is’. Kale bomen tekenen is geen sinecure, met hun wirwar aan takken, een titanenklus van de eerste order. Fijn om sinds lang weer eens een potlood vast te houden. De fineliner liet ik voor wat het was. Vanuit perspectivisch oogpunt was het een hele kluif. De lokatie, het parkeerterrein en in de auto met een gezellig muziekje eronder, was een luxe aan warmte.

We bekeken elkaars werk, dat we op een muurtje legden. De anderen waren sneller geweest en hadden het geheel uitgewerkt, compleet in aquarel. Het was niet erg. Ik had weer eens deelgenomen aan de groep, dat was heel wat waard. Vriendinlief was er ook. Ze had de kleine blauwe niet herkend. We bespraken het een en ander en vooral natuurlijk wat mij zo voor op de tong lag. Liefde laat zich niet beteugelen door schroom. Zo blij ze was voor mij en ze herkende hernieuwde energie in mij. Zo voelde het. Een beetje blauw van de kou doken we, na een poos, weer ieder in onze eigen warme voiture. Tot later.