Een opkikkertje is altijd welkom

Uitgerekend het moment dat we in de auto zaten, vielen de eerste spettertjes op de ruit. Ze kwamen letterlijk en figuurlijk uit de lucht vallen. Het gaf niets. Het zou toch al een korte wandeling worden, waarbij ik ze alleen de mooie omgeving wilde laten zien, zodat ze er later, met mooi weer, ook naar toe zouden kunnen. Te doen gebruikelijk op zondag, was er een drukte van jewelste en helemaal stond er een lange rij voor de veldkeuken, waar koek en zopie werd verstrekt. Met al de lichtjes en het wat sombere weer zag het er uit als een bescheiden kerstmarkt. Overal stonden kleine groepjes mensen met dampende bekertjes in de koude handen. Het was waterkoud.

Een klein rondje over het landgoed, een groet aan de geitjes, waarbij de enige witte dacht een kans te wagen toen het hekje open bleef staan. In een wolkje boven zijn hoofd stond geschreven ‘ Een raam naar de vrijheid’ en hij voegde de daad bij het woord door hard op de opening af te stormen. Net op tijd deed zus van schoondochter het hek weer dicht. Angstig vloog kleindochter, bij het zien van die opvliegende baal witte wolligheid, achter mijn benen. Het hield op met zachtjes regenen en nu vielen zware druppels loodrecht naar beneden. Maar als vrouwen van stavast lieten we ons niet van de wijs brengen. Sjaals over het hoofd en dwars door het bos, waar de bomen nog enigszins beschutting boden.

Thuis wachtte een lekkere grote kop warme thee en een nadere kennismaking met de vader en de broer van schoondochter. Moeder vertoefde op Curaçao voor een korte vakantie en zoonlief was met de voetbal op trainingskamp in Barcelona. Ooit ben ik in de winterperiode naar een warm oord gegaan in Spanje. Daarna kon ik niet meer wennen aan de barre koude maand, die er hier terug in Nederland, op volgde. Daardoor bezwoer ik heilig nooit meer de cirkel van de seizoenen te onderbreken, maar ze te ondergaan. Het zorgt voor een natuurlijke balans.

Vriendlief is in Utrecht aangekomen bij zijn oude vrienden. Een van hen had hem geadviseerd zijn medicijnen niet te vergeten, maar het enige wat hij nodig heeft, is zijn zalf voor de huidproblemen op de benen. Ze vielen achterover van verbazing, omdat ieder van hen de gebruikelijke ondersteuning, bloeddrukdempers, cholesterolverlagers, cardio medicatie, te slikken had. Ineens realiseerde hij zich, dat ze allemaal op leeftijd waren en dat er altijd wel ergens bij allen een jichtig addertje onder het gras lag. Dat hielp om zich minder druk te maken over de zwabberbenen. Zo helpen de lammen de blinden. Wat zullen ze het fijn hebben met elkaar in de Ardennen.

De biografie van Jolande Withuis over Jeanne Bieruma Oosting geeft een interessant tijdsbeeld van de vrouwen en hun emancipatieperikelen in het begin van de vorige eeuw. Te denken dat dat pas honderd jaar geleden zeer traag aan het veranderen was, geeft een hoop te denken over huidige veranderingen in bijvoorbeeld andere culturele groeperingen en de traagheid van een proces.

Pluis wringt zich tussen mij en het toetsenbord, maar gaat uiteindelijk aan mijn zij liggen. Even warmen aan wat persoonlijke aandacht van de vrouw.

Straks ga ik naar schoondochter om haar te helpen met grote broer en de Benjamin. Het blijft namelijk strompelen met de pijnlijke voet. Ook daar kan wat extra aandacht geen kwaad. Het is nog steeds een zeer pijnlijke bedoening, maar ziet er wel genezend uit. Even broeden op een extraatje. Een opkikkertje is altijd welkom.