Het eerste boek is binnen. Verleidelijk, dus toch alvast drie hoofdstukken gelezen. Dat is geen titanenklus, want het zijn mooie afgemeten lengtes. En spannend is het al snel. Het verschil van een goed boek met een moeizaam exemplaar is dat het ene je onmiddellijk op haar trein laat stappen en de ander maar blijft talmen op het perron met gesloten deuren. Ik doe mijn best Gül uitgelezen te krijgen voor aanstaande donderdag, dan komt de leesclub bij elkaar, maar het is een bezoeking. Ik ben benieuwd wat de anderen ervan vinden.
Het kleurde opnieuw prachtig boven de daken. Een zacht rozerood luidt een zonnige dag in. Met een etentje in het verschiet vanavond extra feestelijk.
Gisteren zag ik de film Philomena op NPOPlus. Ze is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een Ierse dame gaat op zoek naar haar zoon, die tegen haar wil in, door de nonnen is verkocht aan rijke Amerikanen. Een schrijnend relaas. Nog heftiger vond ik het verhaal dat tussen de regels door verscheen en minstens nog wel goed zou zijn voor een film of een boek of twee. Die van de begraven, jonge, soms heel jonge moeders, die de bevalling niet hadden overleefd. De zusters hanteerden de grote doofpot met verve en gingen zelfs zover de archieven te verbranden. Het had weinig tot niets met barmhartigheid te maken, al stond dat groot op de poort vermeld.
In het nieuwe nummer van Zin-magazine schrijft Stef Bosch over hartstocht: ‘Wat een mooi woord. Een synoniem voor ‘passie’ maar het komt dichter bij de kern van waar het over gaat. Een hart op de tocht’. Bij nader onderzoek is het niet de deur die openstaat tegenover de ramen en de lucht die het daarmee naar binnen sluist, maar is het ‘tocht’ in de betekenis van trek ofwel begeerte. Volgens Stef: ‘Hartstocht is een rivier die zijn eigen weg gaat‘ en zich dus niets aantrekt van eventuele gedachten. Mooi beeld levert dat op. Zo’n eigenzinnig hart dat, overspoeld door verlangen, rücksichtlos door roeien en ruiten gaat om daaraan tegemoet te komen.
Ik kan uit volle overtuiging zeggen dat ik hartstochtelijk veel van bepaalde dingen hou. Taal bijvoorbeeld, schoonheid in de breedste zin van het woord. Mooier dan passie en hartstocht dekt bevlogenheid de lading. Het stijgt boven de lust uit en is de drijfveer, de motor achter het handelen. Het geeft het leven kleur en maakt het daardoor waard om geleefd te worden. Hoofd, hart en handen zijn ermee gemoeid. Een hart op de tocht doet me aan ‘hunkeren’ denken en het eeuwige, vaak ook, onvervulbare verlangen dat overgaat in weemoed en stil verdriet.
Zo werkt dat met de beelden in het eigen hoofd. een volstrekt ander verhaal. Niet meer of minder waar, gevoed door eigen ervaring en waarneming. Dat hele persoonlijke, dat er voor zorgt dat er meerdere wegen naar Rome leiden. Bijzonder, dat denkhoofd van ons.
Het begin van de sjaal is er. Het stemt tot nadenken of soms tot helemaal niets. Dan brei ik me rechtstreeks een wolkenloze hemel in, zonder wat dan ook. Stilte, getik van pennen en verzonken in het ‘recht en averecht’ van het moment. En dat met alle rond cirkelende gedachten als die van mij en met al mijn passie, mijn hartstocht en bevlogenheid. Even op de pauzeknop gedrukt. Kan iets gelukzaliger zijn dan dat.
lemvanderlindenblog.com 
De laatste Magdalena huizen werden in Ierland pas rond 1996 gesloten. Een onderwerp dat mij na aan het hart ligt.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo laat pas🤭 hoe is het mogelijk hè 😘
LikeLike
Mijn moeder heette Philomena.
Als ik me goed herinner, bleef de dame positief over het lot van haar zoon.
Nooit had zij hem de kansen kunnen geven, die hij kreeg door de adoptie.
Daar was ze als moeder dankbaar voor.
Als je me toestaat, Berna,
ik heb de tijd gekend dat zwangere meisjes verstoten werden door hun eigen gezin.
Jaren vijftig.
Dat ze zogezegd op vakantie gingen. Werken of studeren.
In werkelijkheid gingen ze bevallen in Frankrijk.
NU ACHTERAF
zijn alleen ‘de nonnetjes’ de slechten.
En wat dan met de verantwoordelijkheid van de ouders, de familie, de buren, het dorp, de pastoor,
de gemeenteautoriteiten…?
Het was omdat ZIJ hen uitsloten dat ze weg moest. En alleen bij de nonnetjes terecht konden.
Ooit hoorde ik een brave katholieke collega (nog in de jaren ’60) zeggen dat hij “ze” liever doodsloeg
wanneer ze ‘met een pakje” thuiskwam.
Neem mij niet kwalijk, maar het is iets te makkelijk om ‘het schuldig verzuim’
van de anderen niet mee in kaart te brengen.
Mijn grootvader was de bastaardzoon van een Baron.
Gelukkig moest hij niet weg.
Hij trouwde later zelf met een meisje dat al een kind had.
Ik heb de tijd te goed gekend om er zomaar overheen te schaatsen.
In de jaren 50, vijf jaar lang op een Klein Seminarie verbleven.
Erger dan een gevangenis nu.
Maar ik onthoud de prachtige klassieke opvoeding die ik er kreeg.
Ik ben getekend door het negatieve en positieve.
Maar dankbaar. Desondanks.
LikeLike
Maar lieve Philippe, dat ben ik absoluut met je eens. In mijn jaren vijftig keek iedereen weg van de misstanden, welke dan ook. Je hebt groot gelijk om het te benoemen.
Katholiek opgevoed, O.a. Door de nonnen op school, weet ik van de hoed en de rand. Zelfs mijn kleuterkweek werd geleid door nonnen in heel of half habijt.
Met de Latijnse missen heb ik een liefdesverhouding. Heerlijk vond ik het. Dat theatrale, de lichtjes, de beelden, het latijn, die heerlijke riten.
Niet alleen keek men weg bij de katholieken, de calvinisten konden er ook wat van en alle hypocrieten doe de wereld rijk is en harder gooien naar andermans misstappen, naar die van henzelf. Steek de hand maar in eigen boezem of zoals wij zeiden: Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Mijn hang naar theater en schoonheid…De kern ligt in mijn kerkelijke verleden. 😘
LikeGeliked door 1 persoon