Heerlijke leegte

Tel uw zegeningen. Grieperige zoon is negatief getest. Hoera. Gisterenmorgen kwam de boodschap binnen. Koorts, keelpijn, pijn in elke denkbeeldige spier, rillerig. Nu, dankzij de GGD en. Haar teststraten de uitslag. Dochterlief kwam op dat moment binnen met een voor haar uit huppelende kleine filosoof. Zin in ‘De Kast van de Vergeten Spullen’. Wat er ook inzat, in ieder geval geen kabouters die de schoonmaak hadden overgenomen. De kranten, waar al het spul in verpakt zat, schreven 2001/2003. Vergeelde berichten om het vettige glas en porselein.

Een voor een haalden we stapels van het een en ander naar de kamer om het op tafel uit te stallen. Foto’s maken voor de achterban met de vraag of er nog iets van hun gading tussen zat en tassen. Een voor de kringloopspullen, een voor dochterlief, een voor de oudste en een vuilniszak voor alles wat kapot was

Het theelichtje van oma, de wajangprikkertjes, een botervlootje, puddingvormen, vormen voor vispasteitjes, dekschalen en de beschadigde rose- kopjes, kleine Chinese kommetjes, tulband en cakevormen, een oud koffiezetapparaat, een klokkenman, een barbecue-ijzer. Alles was de afgelopen twintig jaar niet gebruikt. De parafeu schaal van Regout en de geslepen glazen schaal verleende ik gratie. Wie weet als iedereen nog eens kwam eten en ik in het groot moest denken. Kleinzoon vond de bal en sjouwde dapper mee. De borden van oma’s servies, oud, gebarsten en versleten, de mosselpan, de grote wadjan. Daarna vond hij ook een Donald Duckstrip en zonk in de vergetelheid.

We waren sneller klaar met de schifting, omdat ik nou eenmaal had bedacht dat het door mij niet meer gebruikt zou worden, bovendien had ik nu de foto’s nog. Dochter sleepte alles naar de schuur, vier keer vier trappen af en op. Daarna waren er de heerlijke broodjes en een gebakken ei. ‘Zo kan alleen oma ze maken’, zei dochterlief tegen haar zoon en ik hoorde mijzelf over de gehaktballen van mijn moeder. Wat schattig. Het waren gewoon drie eitjes, zwemmend in de boter, met een geplatzte dooier.

De oudste appte over wat zij wilde hebben en vroeg of ik nog wel servies over had, haha. Ik kon haar geruststellen, nog steeds was er voldoende voor een heel weeshuis. Ik dacht aan de schuur, waar in andere bakken nog een oud, puntgaaf Canadees servies huisde. Ooit gekregen van mijn lieve vriendinnetje, die nu op haar wolk, goedkeurend zal knikken omdat ik het niet verkwanseld heb, net als de rest.

Toen alles weer vertrokken was, stortte ik me op de twee grote mappen administratie, die gemiddeld tot 2005 liep en derhalve helemaal weg mocht. Mijn vingers werden een geroutineerde shreader en versnipperden alles aan naam en gironummers. Ik kwam het briefje tegen van de gerechtsdeurwaarder met een somma van 1130 gulden, direct te voldoen. De enige keer dat me dat was overkomen en door zoonlief op de hals gehaald, omdat hij zijn studiegeld niet op tijd had voldaan en daar niet over had gerept. Ik zie me nog moedeloos naar het gebouw lopen om een regeling te treffen, in zak en as, want ik had echt het geld niet. Weet zelfs nog precies, welke jurk ik aan had en hoe mismoedig ik me voelde.

Het is allemaal goed gekomen en bleek achteraf het sop in de kool niet waard, maar ja. Als je eens van te voren wist hoe iets uit zou pakken. Mijn kristallen bol werkte, qua geldzaken, voor geen meter. Wat een bevrijding om dat stuk verleden te kunnen versnipperen. Tevreden keek ik naar de nagenoeg lege kast, één plank voor de oudste dochter tot ze haar nieuwe keuken had gekregen. Voor de rest heerlijke leegte.