Aan de slag

Allerlei afgelastingen van kinderverjaardagen sijpelen binnen. In gedachten had ik een rustige zondag voor de boeg, maar ergens in mijn achterhoofd zeurde een stemmetje dat er iets over het hoofd gezien werd. Ondertussen zwaaide ik zoonlief en vriendin uit, die een dagje Veluwe en vogels spotten zouden combineren. Het boek van de ANWB met 80 wandelingen en fietstochten in de vrije natuur wilde hij daar wel bij gebruiken.

Met koffie en de dikke zaterdagkrant naar boven om in bed genesteld de buitenwereld te laten doordringen. Opeens wist ik het. Er stond een bijeenkomst van de Utrecht Urban Sketchers gepland in het museum van Speelklok tot Pierement. Wat was wijsheid. Mijn hoestpartijen en de benauwdheid speelden me parten. Bijna zeker denk ik geen Corona te hebben, maar de twijfel schuilt in bijna. Aan de andere kant zou het voorlopig weer een van de laatste activiteiten zijn. Mondkapje en anderhalve meter waren wel te doen. Er hadden heel veel mensen afgezegd, dus zouden we niet met veel zijn. Dreigde het te druk te worden, dan kon ik altijd nog opstappen.

Zo vlogen de voor en de tegens langs elkaar heen en zorgden voor een stormachtig beraad. Bovendien ben ik gek op draaiorgels. ‘Wees wijs’ beval het hoofd. ‘Zoek een draaiorgel op je PC en neem het zekere voor het onzekere’. Ergens klonk nog een zwak verweer. ‘Maar al mijn lieve mede-sketchers dan’. Onverzettelijk bleef het daarboven. ‘Tja, oké, nou vooruit, maar de volgende keer…’ ‘Schiet nou maar op, anders krijgen ze deze boodschap niet meer mee’. Razendsnel klopten mijn vingers de onheilstijding in en met een druk op de knop werd het een feit. Licht schuldgevoel en de teleurstelling bleven hangen.

Op de Site van het museum kwam ik de orgels De Schutter tegen en de Zeventiger, maar die hadden geen poppen. Het voornemen voor deze schetsdag was het gedetailleerd weergeven van die grote stijve ouderwetse figuren. Een jeugdliefde van mij, die er voor zorgde dat ik altijd een zwak heb behouden voor de enorme karren. Zodra de orgelman met zijn koperen centenbakkie de maat sloeg, krulde er een feestelijk gevoel vanbinnen. Er was buiten de pronkstukken nog een tentoonstelling gaande. Het geluk bleek met mij. Daar stonden mijn poppen in vol ornaat in hun glazen vitrines. Nu kon ik vooruit. Eerst in het tekenprogramma en later in het schetsboek.

Gisteren was het tuindag op de rookvrije zaterdag en goed voor een uurtje brandnetels trekken. Een troosteloze late middag met prachtige kleurschakeringen in de lucht boven het Noorderpark. De druilerigheid van het afgevallen blad kon niet verhelpen dat maagdenpalm en dappere witte roos fier hun kopjes opstaken. Ik trok met de moed der wanhoop, want soms niet krachtig genoeg, aan de lange vezelige draden van de woekerende planten. Binnen de kortste keren had ik een kruiwagen vol.

Eigenlijk werd het tijd voor hier en daar wat onderhoudsvriendelijke maar bloeiende en boeiende struiken, als hortensia, siergras, dwergsering en herfstanemonen, zodat de gewiekste woekeraars al vanzelf ingedamd zouden worden. Dat bleef bewaard voor later. De wilgen waren bijna klaar met hun blad en rijp voor de snoei. Een kruiwagen leek me met deze aangedane longen meer dan voldoende voor nu. Het glibberpad terug zou al de nodige energie kosten. Dag tuin, dag huis, dag lief atelier.

En nu de poppen. Aan de slag.