Verlicht op alle fronten

Het laatste cadeau van de herfst voorlopig. Zon en een oplichtend kleurenpalet, omber, sienna, cadmium rood en geel, tegen een strakblauw hemeldak. Kan het mooier.

Maar vooral de inhoud van de dag. Het ritje in de auto met gespreksstof voor de vier jaren die achter ons lagen, de komst in het piepkleine huis, leunend tegen dat van de buren, dat binnen zoveel groter bleek, onder andere door een grondige en ingenieuze verbouwing, een vernuftig warm gebruik van op elkaar afgestemde kleuren, waarbij het zachte groen en het roomwit de rust bracht. De spontaan ontstane ruimtes werden sfeervol en optimaal benut. Veel glasobjecten, kleine doekjes op een richel, die zowel van beneden als vanaf de vide te aanschouwen waren. Met een erker-zithoek voor het raam en een ‘zuster Anna ziet gij nog niets komen’ plek bij uitstek. Blauwbaard was wijselijk niet mee(ken uw klassiekers).

Kunstobjecten als beide boomtafels en een prachtige lamp trokken het oog. Er was een omhelzing, een rondleiding en thee met inhaalgesprekken. School stond in het begin centraal en de problemen van nu binnen het onderwijs. Ik worstel en kom boven. Het kost teveel energie en er wordt niet adequaat tegen opgetreden of zorg gedragen voor de noeste werkers op de vloer.

Een uitgebreide lunch met heerlijkheden ging vooraf aan een wandeling over het Renkums Beekdal, een natuurgebied met heide en bossen. Het was een genot om er te zijn met wederom verhalen, herinneringen en gedeelde momenten van geluk. Nederland op haar mooist. In de bossen de eerste paddenstoelen, variërend van kleine kabouterdorpen tot een enkeling, die zich fier had opgericht. Ze moesten af en toe even stilstaan om mij op adem te laten komen. Lieve vriendinnen doen dat vanzelfsprekend.

Het scheen in de oorlog een landingsbaan van parachutisten geweest te zijn, die op de zoom van het bos afliepen recht in een hinderlaag. De buurvrouw naast het huis van vriendin had het allemaal meegemaakt. Zo’n verhaal door iemand die het aan den lijve heeft ondervonden, krijgt een indringende lading. Terwijl wij aan het uitwaaieren waren, hadden manlief en vriend de deurpost en de trap een metamorfose laten ondergaan. Zo sprokkelden ze zich een brandnieuw huis bij elkaar, dat hen paste als een handschoen. Vriend ging op de fiets terug naar IJsselstein, goed voor drie uur op het zadel. Respect voor deze daad.

Thee, boeken en nieuwe gespreksstof. Een momento voor vriendinlief die op het laatst moest afhaken vanwege de zorg voor haar vader, omdat moeder plotseling werd opgenomen. Bij elke grap hoorde ik haar in gedachten aanstekelijk schateren. Zo was ze er toch een beetje bij. Bij het afscheid was er een omhelzing, beloftes en een warm advies: Zorg goed voor jezelf. Teveel hooi op je vork brengt veel spanning met zich mee. En de boog kan niet altijd gespannen zijn.

De terugreis was in een mum van tijd voorbij, omdat we voorlopig nog lang niet alles de revue hadden laten passeren. Niet meer zo lang wachten, ook al is het altijd goed tussen ons, hoeveel tijd er ook verstreken is.

Vannacht was het aardedonker. Het duurde even in het slaperige brein, eer het doordrong dat er zelfs geen lantaarnpaal buiten ontstoken was. De stroom in onze regio lag eruit vertelde twitter. ‘Erasmus by night’ heeft ook wel wat. Met de zaklamp van de telefoon was er voldoende licht om te lezen. Het deed me denken aan vroeger. Aan de voet van de trap naar zolder speurde broer met arendsogen naarstig naar verboden lichtpunten. Daar was een oplossing voor. Diep weggedoken onder het laken en de dekens las ik met een zaklamp verder. Zodra het kraakte op de trap ging het lampje uit en snurkte ik een paar keer gemoedelijk. Zodra de trap nogmaals gekraakt had, ging mijn lichtje weer aan. Hij deed het in opdracht van mijn moeder, die de stelregel handhaafde dat je slechte ogen kreeg van lezen bij een schemerlamp. Ik verdacht haar ervan ons te willen behoeden voor te weinig nachtrust, Haar regels waren goedertierenheid. Iets wat me toen nog niet altijd duidelijk was.

Zoonlief kwam me zijn hoofdlamp brengen. Wat een vernuft. Nu had ik de handen vrij voor die dikke pil van Erasmus. Net op dat moment knipte de PC en de schemerlamp weer aan. Ik kon weer voort. Verlicht op alle fronten.