Op goed geluk

De tuin mocht dan wel roepen, maar kennelijk had de dag andere acties in petto. Zo verschuiven een aantal bezigheden steeds verder naar later, straks, eens…De gedachte was goed. Eerst langs dochterlief om het fototoestel te halen en dan naar de tuin om plek te maken voor de grote regenton en eventueel om het gras te maaien.

Bij dochterlief zat haar Franse schoonfamilie. Voetbal op tv en aan de keukentafel lag een betamelijke inhoud van de grote spullenwinkel, wat niets kost, maar bij elkaar toch altijd weer meer is dan je had gedacht. Kleinzoon had nu twee oma’s aan zijn tafel en knutselde ondertussen ijverig door. Tussen neus en lippen meldde hij dat hij het wist van Sinterklaas, waarbij hij een broeierige blik toewierp. Het was onder andere de reden dat hij een bedje voor in het poppenhuis van Dribbel aan het knutselen was, om dat straks namens Sinterklaas aan broer te kunnen geven. Het bed was nagenoeg klaar, hij schoof achteruit op zijn bank en van tafel en riep schalks:’ Maar ik blijf toch in hem geloven’. Wat wijsheid is natuurlijk, want uit die koker komen zijn vermeende cadeautjes.

Dekentjes breien, dacht ik. Dat kon dochter niet. Ze had ooit met haar tante een vruchteloze poging ondernomen. Ze stond op en rommelde wat in een la. Daar kwam een blauw broddellapje uit. Er was dubbel gebreid, er zaten gevallen steken tussen, het trok ook een beetje scheef. Een aantal toeren waren averecht en een aantal recht gebreid. Het leek nog het meest op mijn eigen broddelbroek voor pop uit de tweede klas van de lagere school. De handwerknon indachtig en mijn diepe teleurstelling in haar gebrek aan vertrouwen in mij, besloot ik dat lapje niet af te kraken, maar af te hechten. Daarna leerde ik dochterlief steken opzetten en breien. Onder het monotone ezelsbruggetje: ‘insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden’, vormde zich het draad tot steek.

Met de revalidatie na het infarct drie jaar geleden, breidde ik in de passieve uren een meterslange okergele troost-sjaal. Elke toer droeg bij aan mijn genezing, omdat je tijdens het breien zo intens alles kon blijven overpeinzen. Toen de das af was, kon ik letterlijk en figuurlijk weer vooruit.

Schoonmama ratelde tussen alles door in een voor mij moeilijk te volgen Frans. Ik liet haar ondertussen kennis maken met Chansons! en de prachtige beelden uit Parijs. Schoonheid die ze op haar duimpje kende. Het verhaal over la belle grandmere, haar moeder, die nog bij Josephine Baker had gedanst volgde in geuren en kleuren. Ooit had de kleine Madame grise in dat voorstadje van Parijs ooit eens voorgedaan, hoe hoog ze haar been nog op kon gooien als die volleerde CanCan-danseres van weleer, terwijl ze met een hand het dressoir vasthield. Daarna moest ze even uitpuffen. Haar stoel met zuurstoftank stond toen al in de kamer. Ze was zo kleurrijk als haar voorgeschiedenis.

Dochterlief had inmiddels de steken onder de knie, Dribbel was op de bank in slaap gevallen en de twee broers waren druk in de weer met hun schermpjes. Bonpa keek voetbal en schoonzoon was aan het werk. Met mijn toestel, een Nikon plus lens, rijker kon ik huiswaarts. In gedachten hief ik een driewerf mea culpa aan, aan het adres van de tuin.

‘Matthijs gaat door’ was vanmorgen een heerlijke openingstreffer. Energiek, boeiend en vol heerlijke muziek. Bij zoonlief rinkelden de alarmbellen, want hij dacht dat er luis in een van zijn grote planten zat. Het blijkt schuimcicade te zijn. Een lauwe doucheregen zal helpen, vermoed ik zo. De #inktoberopdracht van zondag was ‘pick’. Keuzes, keuzes, keuzes. Gooi het maar in mijn hoge zije, dan grabbel ik er wel eentje uit. Op goed geluk.