Niets is minder waar

Het was even zoeken in alle vroegte, omdat de parkeerplaats aan de zijkant van het schoolgebouw lag en ik het niet zo snel als zodanig herkende. Om acht uur werd ik met open armen ontvangen door de directeur van de school, die mij kennelijk wel herkende. Het bleek dat zijn kinderen bij ons op school hadden gezeten. De hal was kleurrijk en uitnodigend en de lerarenkamer een walhalla van kleur, kunst en heerlijke uitnodigende banken om mijn eerste thee van die ochtend op weg te nippen. De binnenplaats was een groot kunstwerk van bomen en keramieken beelden van honden. Wat een verrassing. De honden glansden je tegemoet, glimmend gewreven door de vele kinderhanden, een grote uitnodiging tot spel met de honden of de bomen in de hoofdrol.

Hoe ik ook groef in mijn geheugen, de directeur kon ik niet meer plaatsen. Later wellicht. De twee onderbouw-groepsleerkrachten kwamen er bij zitten en weldra was ook het team van de historische kring compleet. In een aangenaam kouten bleek de ene leerkracht de toetsenist en de bassist van onze band te kennen en diens vrouw, mijn ex-collega, die zo tragisch overleden was. De beide mannen had ik al een tijdje niet gezien. De herinnering eraan bracht even de goede ouwe tijd naar boven.

We gaven de groepen de ruimte om binnen te druppelen en iets over half negen stapten we het lokaal in. Een mooie afspiegeling van de buurt waar de school in stond. Zo heerlijk om weer centraal voor de groep te zitten. Ze begonnen direct over de baby’s in het rieten wagentje, die ik had meegebracht. Daar mee te openen dus. Weldra liepen de eerste schatjes hun rondje. ‘Rije, rije, rije in een wagentje’ was een groot succes. De vaste telefoon vonden ze hilarisch toen ze zagen hoe ik het zware zwarte geval meedroeg tijdens het gesprek en teruggefloten werd door het snoer. ‘Huh, geen Nintendo, geen computers, geen laptops, geen iPad, geen iPhone of Android, maar hoe dan’ vroegen hun ogen op schoteltjes. Buiten spelen, kaatseballen, knikkeren, elastieken en stand in de mand. De suikerpot werd voor een gloeilamp versleten met zijn zelfde vorm. De volgende keer gaat de radio met het cassettedeck weer mee. Dat gaf ook de nodige commotie.

Mijn collega herinnerde aan de twee dorpen, die nu een stad waren en de boerderijen en de weilanden ertussen, nu praktisch verdwenen of volgebouwd met huizen. Een jongetje woonde nog op een boerderij. De juf pakte er zijn foto bij. Dat was het huis aan de Nedereindse weg, waar ik met manlief en baby ooit op de zolder woonden. Hij glom van trots, om het toeval. De dubbeldekkers namen gretig aftrek, maar ze bleken voor menigeen te groot.

In de andere groep zaten kinderen die geen suiker of melk mochten. Ook iets om over na te denken. Een nieuw jongetje barste in snikken uit, toen de vreemde mevrouw naast hem kwam zitten. Was ie net gewend aan zijn eigen juf en dan gebeurde dit. Het was teveel, die overgang. Hij mocht bij de juf zitten.

Na een uurtje stonden we weer buiten en moest ik mijn kleine blauwe vanaf de passagierskant inkruipen op de krappe parkeerplaats. Logistiek was er alleen aan hoeveelheden gedacht en niet aan de mens zelf.

Thuis maakte zoonlief alles in orde voor zijn vakantie. Er moest een waterdichte regenjas komen, want het beloofde vooral nat en koud te zijn. Noorwegen zal desondanks indruk maken. Mijn eerste kampeertocht met mijn allereerste vriendje ging naar Denemarken en Zweden. Als onderkomen een legertentje met knopen zonder grondzeil en de trektocht gebeurde liftend. ze hebben nu de luxe van een gehuurde auto. Tijden veranderen en niets is minder waar.