Toonbeeld van rust en sereniteit

Het begon prachtig blauw met vriendelijke wattige wolken, terwijl ik de pols pijnvrij probeerde te schuiven. De hele arm was de gedicteerde houding nu al zat en het zorgde ervoor dat het slapen onrustig verliep.

Zondagse wolken, heel even maar, want op dit moment is het grijzig en grauw. Afgelopen vrijdag was het ook een klein ogenblik zondagse hoogmis, toen we in de resonerende ruimtes van Richard Serra en zijn sculptuur ‘Open Ended’ het Credo inzetten en vriendinlief het evenzo uit haar hoofd kende en meezong. We gingen er spontaan bij schrijden, door de gewijde klanken, die tegen de cortenstalen wanden botsten en een gedragen resonantie gaven. Mis voor drie heren. Het bracht herkenning en het voelde als bevrijding om zo voluit te jubelen.

De twee intensieve dagen hadden hun tol geëist. Ik was gisteren doodop en kon me er niet toe zetten om te gaan vergaderen. Die afspraak stond weliswaar en eerst verschoof ik het naar later, maar daarna zegde ik toch maar af. Te moe, te pijnlijk, te onverwerkt bleek het een en ander. ‘Pas op de plaats’ riep het lijf.

De kinderen kwamen afleiding brengen, met lieve kaarten en een mooie bos bloemen. Zalvende goedheid tegen de pijn. De kleine filosoof en kleindochter en de Benjamin zorgden voor vertier.

Boekjes lezen met oma, of de oude Dinky toys van papa en zijn broer in lange rijen op elk plekje dat voorhanden was, uitstallen.

De dobbelstenen van het storytellers-spel werden ook omgekiept, maar verhalen kwamen in korte, crypto, staccato zinnetjes. Dochterlief had bananencake meegebracht. Thee, taart en heel veel liefde. De buikbaby werd groter en groter. Nog maar een paar weken dan was zijn broer ‘Benjamin-af’.

Als verrassing kreeg ik een nieuwe knipbeurs, terwijl ik van de week nog bedacht dat de oude wel wat morsig werd. Helemaal gelukkig. Zoonlief ging voor paard spelen en zijn zoontje schaterde het uit. Blij en kinderlijk geluk.

Gisteren liet Jan Rot aan de wereld weten dat hij niet meer beter zou worden. Een moment om even stil te staan bij deze sympathieke persoonlijkheid. Een van zijn mooiste nummers vind ik ‘Stel dat het zou kunnen’. Stel inderdaad, dan haalde ik al mijn doden terug en bande de ziektes de wereld uit. Daar had het klein orkest in het album ‘Roltrap naar de maan’ trouwens wel een heel ander antwoord op in de ‘Ballade van de dood’. Om erover te mijmeren en in dergelijke grote mogelijkheden te denken, is iets waar je je even in kan verliezen. De realiteit blijft toch wel en is minder sprookjesachtig. Ik wens Jan nog een mooie en betekenisvolle tijd toe met ieder die hem lief is.

Vanmorgen keek ik naar aanleiding van een rubriek in de Tijdgeest een video van Li Ziqi. Ze woont op het Chinese platteland en haalt uit haar wijde mouwen zonder pardon kleine staaltjes van pure Zen-beleving in de haar omringende natuur. Ze is volleerd in alles, maar met name in het creëren van schoonheid in de meest dagelijkse bezigheden. De eenvoud van het handwerk en de composities die ze er mee tovert zijn prachtig. Alles is betoverend mooi. Inderdaad, wie de druk van vandaag wil ontvluchten, kan wegzwijmelen op dat lieflijke platteland en als was in de fijne kleine handen worden van deze fee-achtige elf of deze elf-achtige fee als toonbeeld van rust en sereniteit.