Een week om naar uit te kijken

En dan is een week samenzijn achter de rug. De terugreis was lang en warm en ik had moeite met het knikkebolletje in mijn hoofd, dat weg wilde zinken in slaap, door de oneindige weilanden, die voorbij trokken en door het feit dat ik bijrijder was. Als je iets om handen hebt is wakker blijven een peuleschil.

Er was ook dat andere bericht. Een herinnering aan een lieve vrouw, een mooi mens, die een deel van mijn leven met me opgelopen heeft en een ander deel altijd ergens op de achtergrond aanwezig is geweest. Binnen enkele maanden is ze van haar plek hier op aarde afgeblazen, met een snelheid, die het voor achterblijvers nauwelijks te bevatten laat. Ik denk aan haar binnenkring van mensen die haar lief hebben tot in het diepst van hun hart en voel het schrijnen, het gemis. Er was net een kleinkind, er werd versneld getrouwd, om maar een herinnering met haar te kunnen hebben.

Er was een uitvaart en een lifestream, maar geen van beiden kon ik meemaken. In de middag, alleen op mijn bank, hield ik mijn eigen afscheid, met de glansrijke momenten van wat er samen te delen was geweest. Alles telde mee om het onrechtvaaridg te noemen. Te jong, te levenslustig, te fijn mens, te geliefd. Argumenten die niet uitmaken voor een ziekte die zich onverstoorbaar verder vreet. Hoe kwetsbaar we zijn. In de ochtend kocht ik een ringetje. Een sierlijk, klein simpel zilveren sieraad. Het is mijn troost voor het gemis. Een T-ringetje.

Zoonlief heeft al die dagen steeds de planten op het balkon water gegeven en goed voor Pluis gezorgd. In de brievenbus lag de post hoog opgestapeld. Van zeven dagen kranten, brieven, tijdschriften en en de uitnodiging voor de uitvaart. Een hele week lang was er een andere wereld. Een blij en onbekommerd leven vol natuur, zussenliefde en zon. We moeten elkaar vaker laten weten hoe rijk we zijn met elkaar. Nooit eerder is een cliché zo bewaarheid geworden. ‘Het kan zo maar afgelopen zijn’ is wat we altijd, zonder er bij na te denken, zeggen. Natuurlijk is dat zo. Maar hoe heftig als het bewaarheid wordt. Ook al wisten we dat ze ziek was, had ik haar hoop met mijn wens vervlochten en gedacht dat het nog zeker tot september zou duren. Ik had nog wat van haar kostbare tijd willen sprokkelen. Nu blijven een aantal woorden ongezegd. Ik denk ze wel, in de wetenschap, dat als de wereld groter is dan wij kunnen bevatten, ze mijn kleine litanie heeft gehoord.

Ondertussen glijden de foto’s van afgelopen week door het beeld. Het is een feest van herkenning, de zwart/wit foto bij de koeien, de kleine fuut met een poging van pa om haar te voeden, het puttertje op de distels, de pelikanen van dichtbij, de parmantige meeuw op het strand, de haas die het hazenpad nam, de zeehond, de diep donkerbruine Heckrunderen tussen het goudgele Jakobskruiskruid, mazzeltjes pur sang.

Ze vormden een post op zich in de vakantieweek, waarbij het fietsen het hoogtepunt vormde om tot die ontdekkingen te komen. Deze week is omgevlogen. Als zussen doen we het lang niet gek. Van elkaar houden en elkaar in de waarde laten is de formule. De kunst is om te geven en te nemen en je eigen plezier er uithalen, ook al is het niet helemaal wat je voor ogen had. Volgend jaar weer, met nieuwe afspraken die we tegen die tijd allang weer vergeten zijn, zoals ieder jaar. Dan is het, net als nu, genieten geblazen en blijft het een week om naar uit te kijken.