Verandering van spijs doet eten

Het raam stond op een kier om de ochtendzang van de merel met de frisse nachtwind naar binnen te laten stromen. De lucht klaarde op van het nachtelijke duister naar grijstinten. Kleine vleermuizen vlogen in allerijl nog steeds van de spouw naar de boom en terug op zoek naar de lekkere hapjes. Er zit een mug in de kamer, ze zoemt een ‘nanananana’ rond mijn hoofd en blote arm en als ze landt, ben ik steevast te laat. Waar zijn de vleermuizen als ze het hardst nodig zijn.

Schoonzoonlief appt. ‘Sta over een half uurtje voor de deur, rij nu weg van de garage’. Met ogen op steeltjes tuur ik op de telefoon. Half acht. Toch in slaap gesukkeld. Als zoonlief weg gaat, komt schoonzoon binnen. Hij komt een tijdje hier werken tot de auto weer opgehaald kan worden bij de garage. Leuk om het ochtendritueel, slaperig hoofd, eerste koffie, ochtendjas aan, te delen met hem. Als kind aan huis pakt hij zijn koffie en een kop thee mee en gaat naar de werkkamer van zoonlief. Ik hoor het geroezemoes van stemmen gedurende zijn call. Alsof de oudste zoon weer thuis woont. Gezellig.

Ik laat me niet van de wijs brengen, schrijven, medicijnen, douchen, aankleden, bed verschonen en opruimen. De kattenbak verschoond, de vaat gedaan en beneden jaag ik de stofzuiger door het huis, terwijl ik ondertussen een boerenomelet bak. Na de gezamenlijke lunch blijkt de auto gemaakt te zijn en kan schoonzoon hem ophalen, ik was nog een vaatje en ga er dan vandoor. De tuin schreeuwt vast om water.

Er staan maar twee auto’s op de parkeerplaats, dus het hek gaat op slot conform de geldende regels. Af en toe piept de zon door het dikke wolkendek en daar wordt de toon van de hitte voor vandaag mee gezet. Alles tiert welig, zie ik vanaf een stoel in de schaduw en verheugd kijk ik naar de dikke sieruien, die zich van hun beste kant laten zien tegen een decor van Vingerhoedskruid. Tussen al dat schoons voelen de grassen zich wonderwel op hun gemak en het onbekommerd laten gaan van de dagkoekoeksbloem levert nu een drastische opmars op. Even indammen, deze vrije vogels. Grassen trekken is een simpel karwei, ze steken met kop en al boven de bloemen uit, dunne en dikke grashalmen. De dunne met die sierlijke vlinderlichte pluimen, de dikke met de paars/groene aren. Vastpakken, met de hand een omslag maken en trekken. Zo graas ik in de vochtige warmte bed voor bed af. Met tussendoor iedere keer een duik op de schaduwstoel.

Overal verschijnen bergjes gras. Ineens valt er licht binnen in de slaapstand van de grijze hersencellen. De kruiwagen, natuurlijk, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Half achter de snelgroeiende springbalsemienen verscholen trek ik haar er omzichtig tussen uit. Lumineus, ik zet de kruiwagen naast het te trekken gedeelte, dan kunnen de grassen daarin drogen en is het makkelijker meenemen. Dankbaar zie ik al het verdwenen gewaande weer gevrijwaard van grassen te voorschijn komen.

Het laatste bed bewaar ik voor de volgende dag. Er moeten ook nog gieters gevuld worden. Onder het trekken door vond er al registratie plaats van de meest droge plekken. Gieters in de bakken, gieters onder de sieruien en bij het vingerhoedskruid, gieters bij de nieuwe aanwas en gieters in het geraniumbed. Daarna is het welletjes en kuier ik naar de kleine blauwe prins terug. Halverwege komt dochter met kleindochter me op de fiets tegemoet. Met verse aardbeien en van mijn kant verontschuldigingen, dat ik op weg naar huis was. ‘Dat was helemaal oké’, zei ze, ze was even bij het nieuwe tuincentrum gaan kijken en moest eigenlijk weer op huis aan. Nou vooruit. De zak op de fiets geladen en verder al kuierend bijkletsen. Aan het eind de verlangende vragende blik van de kleine: ‘Oma ook mee?” Schuldbewust beloof ik gauw langs te komen. Zwaaien tot ze het hek uit zijn.

De grote kralendoos, die al jaren op zolder staat te verstoffen, breng ik langs bij zuslief voor haar nichtje. Ze zitten aan de borrel en ik doe graag een wijntje mee. Zie de kleine pimpelmees die het durft wagen om, vlak langs mij heen, naar het nestkastje te vliegen. Na een genoeglijk uurtje is het tijd om op huis aan te gaan. De energie komt langzaam maar zeker op het oude niveau dankzij de inspiratiebronnen van de laatste dagen. Zie je wel, verandering van spijs doet eten.

.