Dat tastbare van het gevoel

Bij sterren op het doek afgelopen zaterdag schoof Dieuwertje Blok aan. Heerlijke spring-in-het-veld om te zien, zoals altijd. Natuurlijk ouder geworden dan in de tijd dat mijn kinderen nog klein waren en later bij het sinterklaasjournaal, maar nog even sprankelende en jeugdige ogen. Wat ze graag zou willen herkennen in de portretten, was de vraag van Eus. ‘De essentie en ook interessant wat de ander in jou ziet en dan niet alleen aan de buitenkant’. Wat die essentie was, wilde Eus weten en er vielen stiltes, zelfs een hele lange stilte. Ze kwam er niet echt uit en ten leste toch wel. Warm, optimistisch, zacht.

Ik dacht bij mezelf en misschien heb ik het mis: Dat is hoe je wilt overkomen. Je buitenmens. Maar is dat ook je binnenmens. Diep van binnen, de kern. Als ik mezelf naga, dan is de binnenmens ook verweven met de buitenmens maar ergens, heel diep, zit de kern van mijn persoonlijkheid, die niet snel naar buiten komt. Ik moet er wel bij zeggen, dat het makkelijker wordt om de twee samen te voegen en voor het voetlicht te brengen, naarmate ik ouder word. Mijn blog elke dag kenmerkt zich nu door veel binnenmens. Is dat bij anderen ook zo. Wanneer ben je buitenkant en wanneer keer je in.

Eus had dat ook door en bleef vissen. Het was een wonderlijk, maar boeiend, gesprek. Niet zo vreemd dat de portretten die het opleverde, heel verschillend waren. Natuurlijk omdat de stijl en techniek van de kunstenaars zelf sterk verschilden, maar vooral wat er aan karakter naar boven kwam. Ergens antwoordde ze dat de ogen toch wel het allerbelangrijkst waren. Ogen spiegelen de ziel. Toch koos ze tenslotte voor het portret met de dichte ogen. Voor mij symboliseerde dat doek een Dieuwertje die niet publiekelijk bezig was, maar haar binnenmens bezocht. Ingetogen en vredig.

Herkenbaar was het zich verweven voelen met haar moeder, waar ze veel bewondering voor had. Een zachte en optimistische aard vol humor. Dat zie je terug in Dieuwertje zelf. Als je ten dienste staat van het publiek, dan denken mensen je te kennen en dat is ook hetgeen ze het moeilijkst te accepteren vond. Het ouder worden zorgde er tot haar grote vreugde voor dat ze ‘meisje’-af is. Dat ze meer wordt gezien, als wie ze is. In ieder geval mijmerstof genoeg. Waar een programma al niet toe kan leiden.

Zaterdag vroeg dochterlief wat het eerste zou zijn, dat ik ging doen, als ik gevaccineerd was. Jullie plat knuffelen, wist ik onmiddellijk. De formele drie luchtkussen bij wijze van begroeting mogen, wat mij betreft, voorgoed achterwege blijven, maar mijn eigen kroost in de armen sluiten, weer tegen elkaar aangeleund op de bank kunnen zitten, om elkaars nek hangen. Dat is wat ik dan weer teruggewonnen heb en hetgeen ik het meeste miste, net als met de hele bubs naar het strand kunnen gaan, of gezellig bij elkaar eten. Als alleengaande, al woont zoonlief nog hier, is de fysieke kou voelbaar als dat ontbreekt en ook al sturen we hartsberichten naar elkaar in blikken, met woorden of kleine attenties en is de wetenschap er geliefd te worden, dan nog weegt het niet op tegen de warmte van samenzijn, zoals het er altijd geweest is.

Het sluit ook aan bij mijn tekening van de dag voor het thema ‘In 80 dagen de wereld rond’, waarbij de reis naar Chili ging. De Chileense Catalina Bauer heeft een serie tekeningen gemaakt onder de noemer ‘Two lines twining a soul’. Een van die houtskooltekeningen, door mij met fineliner en aquarel nagetekend, zijn twee vrouwen die de armen hoog geheven hebben, gespiegeld aan elkaar, waarbij de handen tussen hen in worden vastgehouden en daarbij gearceerd als vleugels. ‘Twining a soul’. Wat een prachtig beeld. Twee mensen verweven en verheven tot één ziel. Precies wat mist. Dat tastbare van het gevoel.

Het gerecht was Porotos Granados

2 el olie/1 ui/2 tenen knoflook/1 theelepel gerookt chilipoeder of pikant paprikapoeder/1,5 kilo veenbesbonen (verse bonen, dat is ongeveer 400 gr uit blik), ik heb witte bonen uit blik gebruikt/2 maiskolven (vers, dus ongeveer 300 gr uit blik)/250 gr pompoen/1 handje basilicum/1 bouillonblokje (groente)1 theelepel komijn/snufje peper en bouillon

Dop de boontjes. Als je blik gebruikt, zet dan eerst alleen de pompoen op. Verwijder de schil van de pompoen en snijd het vruchtvlees in blokjes van ongeveer 1 x 1 cm. Doe de bonen en pompoen in een pan met dikke bodem en voeg kokend water toe tot alles net onder water staat. Doe er het bouillonblokje bij en laat een half uurtje pruttelen. De Chilenen maken soms gebruik van bouillon, maar meestal gewoon van water. Snipper een uitje en zet een koekenpan met olie op het vuur. Knijp de teen knoflook uit in de pan en fruit deze samen met het uitje. Snijd 1/3 van de basilicum fijn en voeg dit toe aan de ui. Voeg daarna de overige kruiden toe, zoals het chilipoeder, de komijn, een snufje peper en eventueel zout. Laat dit 5 minuutjes fruiten en roer regelmatig om, zodat het niet aanbakt. Maak de maiskolven schoon. Pluk de bladeren en sliertjes eraf en snijd de korrels los van de kolf door met een mes strak langs de kolf te snijden. Als je halfuur voorbij is, dan voeg je de mais toe aan de bonensoep. Roer even goed door, zodat de pompoen uit elkaar valt en het een soort pompoensoep met bonen en mais wordt. Voeg tot slot het uienmengsel toe, waardoor het geheel een mooie geel-oranje kleur krijgt en een stevige smaak. Proef of je nog wat extra kruiden of juist wat extra water moet toevoegen. Que aproveche