Nog even geduld

Twee jaar geleden schreef ik in mijn blog dit verhaal. Uit niets maak ik eruit op dat het een précorona-tijd was. Sterker nog, vandaag ga ik zelfs vriendin ontmoeten op de tuin. Maar het was op 31 maart 2018 dan ook net zo’n mooi weer als vandaag. Dan werkt de tuin uitnodigend. Op de tuin valt de buitenwereld stil.

De blog van 31 maart 2018:

Zomertijd en de ochtend verkeert nog in vredige rust. Iedereen is bezig om om te schakelen naar een nacht met een verloren uur. Die was al betrekkelijk kort vanwege de onrustige dagen eraan vooraf. Er heerst doodse stilte. Het sonore gebrom van een vliegtuig is weggeëbd. De merel is alleen te horen in wat gekwinkeleer. Een enkel keertje scheurt er een auto over de weg. De Iphone geeft 7.37 aan. Straks moet ik in de benen om de Grote Vriendelijke Podcast bij te wonen in de Brakke Grond. De dag ligt open en vol belofte.

Naast me ligt de dikke pil van Murat Isik. ‘Wees onzichtbaar’. Hij schrijft vlot en het is prima te lezen. Ik kom er niet in op de manier die gebruikelijk is. Het blijft op afstand. De vraag is of het aan mij ligt, door teveel bezig te zijn met van alles en nog wat of dat het aan het verhaal ligt. Teveel vader en zoonperikelen te samen zijn in een dikke pil verenigd, of is het de taal, te weinig poëtisch hier en daar. Doorgaans kan ik minder retoriek waarderen als het verhaal boeit. Ik hou het op mijn eigen onrust en kijk uit naar de avond dat we hem zullen bepreken met onze verse boekenclub, die  voor de tweede keer zal knisperen.

Op de dag was ik op de tuin gaan kijken. Het weggetje er naar toe op het terrein zelf lag badend in het zonlicht en meerkoet en eend hadden er zin in. De fruitbomen van de mannen vooraan stonden in bloei en kleurden tegen de strakblauwe lucht witter  dan ooit. Het  hek van de schapen stond er gedeeltelijk maar de lieve vriendinnen waren nergens te bekennen. De slangenhoop was omgelegd en helaas waren er geen eieren van de ringslang. Jammer, maar blijven hopen. In de tuin was de ravage compleet. Naast het fundament van wat ooit het atelier met de stenen dakpannen was, lagen nu ook onthoofde wilgen. De buuf was rigoureus aan het knotten geweest. Dat mocht van mij, want de moestuin kreeg te weinig licht en lucht. De kersenboom had ook een grote tak verloren en mondde uit in een miezertak.

De luiken laten vallen en denken aan straks, was het devies. Ik zocht naar de vogels, hoorde ze kwinkeleren, maar zag ze niet. De twee bewaarengelen lagen voorover in de bloemperken en leken zichtbaar opgelucht, toen ze weer in ere werden hersteld. Of was het mijn eigen gemoed, dat oplichtte bij het zien van een klein oud en vertrouwd beeld.

Alleen de bergamot was al aardig opgeschoten en ook de brandnetel pakte uit in volle glorie. ‘Aan het werk’ schreeuwde de tuin, maar later maande ik mezelf, eerst Jut de hut en dan de rest. Ik kwam alle vriendinnen tegen, want ieder was er met het prachtige weer opuit getrokken. Het was goed toeven voor even.

Daarna afzakken naar de toekomst.  Er was onmetelijk hard gewerkt om het nieuwe huis op wielen een grandeur mee te geven die er niet om loog. Wat wordt ze mooi en voornaam. Geïsoleerd, dubbel glas en heel mooi strak van binnen. Een ruim atelier. Vergane glorie en een vernieuwde toekomst met elkaar in evenwicht op een dag. Het leven lacht. We gaan het zien en beleven.

Het boek van Izik kreeg nog een leuk staartje. We zijn een dag naar de Bijlmer gegaan en hebben daar onder bezielende leiding van Jenny van Dalen genoten van de geschiedenis en de kleurrijke ontmoetingen. Ook daar schreef ik een blog over, maar die komt nog wel een keer, als er in mijn hoofd weer meer gebeurt dan op het ogenblik, de musea weer open gaan, de kringlopen, de hortus en we met elkaar er weer op uit kunnen trekken. Nog even geduld.

De reis om de wereld ging naar Roemenië. Op papier heb ik een impressie gemaakt van een schilderij, maar daar staat een verkeerde naam bij. Gezocht naar de juiste, maar een speld in een hooiberg, helaas. Op het bord ligt vetarische Sarmale.

Gisteren worstelde ik met de koolbladeren. Ik had een recept met witte kool. Die bladen zijn absoluut ongeschikt, ook na lang blancheren, om iets in te rollen. Ik behoed jullie voor die denkfout. En reken maar dat je er dankbaar voor zult zijn.

• 200 g rijst met korte korrel 
• 1 geblancheerde savooiekool ca. 1 kg

Voor de vulling:

• 500 g verse champignons gemengd, afgespoeld en grof gehakt
• 1 grote ui grof gesneden
• 10 teentjes knoflook  grof gehakt
• 1 theelepel zeezout
• ½ tl gemalen witte peper
• 2 el gemalen koriander
• 1 theelepel vegeta 
• 50 g verse peterselie fijngehakt
• 75 g vegetarische gehakt
• 1 grote wortel geraspt

Voor de jus:

• 3 laurierblaadjes
• 1 grote tak verse tijm 
• 2 eetlepels gedroogde bonenkruid 
• 2 el zoete paprikapoeder
• 1 el gerookte paprikapoeder
• 250 ml passata
• 50 ml zonnebloemolie
• 1,5 liter groentebouillon

Instructies

• Spoel de rijst goed af met verschillende keren koud water en laat hem 15 minuten weken terwijl je de rest van de ingrediënten klaarmaakt.
• Snijd het hart van de zuurkool uit, haal de blaadjes voorzichtig uit elkaar en spoel ze af onder koud stromend water. Schud het overtollige water eraf.
• Verwijder de centrale ribben van de bladeren en plaats ze (de kern) in de bodem van een grotepan met dikke bodem.
• Leg de bladeren opzij en bereid de vulling voor.
• Mix de champignons, ui, knoflook, zout, peper, koriander en Vegeta tot je een zeer grove puree hebt.
• Doe het in een kom voeg de peterselie, het gehakt van de soja en de geraspte wortel toe.
• Giet de rijst af en doe deze in de kom. Meng alles goed door elkaar.
• Neem een ​​van de koolbladeren, voeg, afhankelijk van de grootte, 1-2 eetlepels van de vulling toe en rol op (zie de afbeeldingen en video hierboven). Leg ze in de pan op de stukjes zuurkool.
• Herhaal dit totdat alle bladeren zijn opgebruikt.
• Voeg de laurierblaadjes, tijm en bonenkruid (rozemarijn) toe aan de pan en meng de rest van de jusingrediënten door elkaar.
• Giet de jus over de sarmale en breng aan de kook. Eenmaal gekookt, dek de pan af, zet het vuur op de laagste stand en laat ongeveer drie uur sudderen.
• Restjes kunnen tot 10 dagen in de koelkast in een luchtdichte verpakking worden bewaard … dan smaken ze nog lekkerder dan op de dag dat ze werden gemaakt!