Spekkie voor haar bekkie

Voetstappen op de galerij. Pluis alert. Zij hoort met haar gespitste oortjes onmiddellijk of er iemand aankomt of niet. Voor het keukenraam verschijnt het lachende hoofd van Spring-in-‘t-veld. Ik ken geen kind dat die naam beter verdient dan hij. Het feestvarkentje volgt direct daarna met dochterlief. Ik zing lan zal hij leven en ze ploffen neer op de bank. Dochterlief heeft taartjes meegenomen, waar ze, en in haar ogen verschijnt een glundering, ervoor ‘gewinkeld’. Ze moest toch de vormpjes halen. Het waren gezellige ouderwetse ijzeren, waar de appel/kruimel uit geschept moest worden, want het vormpje hield het met de golvende rand stevig in haar greep.

De jarige Jop kreeg het boek ‘De Doge van Venetië’, want hij is gek op lezen. Benjamin en vriendin kwamen ook nog even beneden en zo hadden we toch een soort van feest. De kleine dribbel was in de auto in slaap gevallen en bleef met paps in de auto zitten. Wij waren het derde adres en nog drie te gaan. Vanmorgen hadden ze voornamelijk buiten vertoefd bij de andere kinderen. De oudste had na de operatie van zijn knie voor het eerst mogen fietsen. Een nieuwe mijlpaal. Als het zo goed blijft gaan kan hij in september weer een balletje trappen had men beloofd.

Zwaaien en kushandjes en weg waren ze weer. Ik had in de geraniums op de galerij over de lengte van het raam vlaggetjes gehangen, zodat het er van buitenaf al feestelijk uitzag, maar die waren door Sjaan Orkaan op een hoop gewaaid en nu bloeien er kleurrijke lentevlaggetjes in mijn bak.

Vanmorgen zag ik de film ‘The Silent Child’. Een aangrijpende korte film om de gebarentaal voor dove kinderen te promoten. Een inkijk in de stille wereld van de dove Libby, die tot dan toe in het drukke gezin geen teken van interactie had gegeven en door de doventolk opbloeide. Het abrupte besluit van de moeder, gevoed door jaloezie, om de doventolk weg te sturen met als reden, dat ze wilde dat het meisje de spreektaal en daarmee het liplezen onder de knie zou krijgen, was vooral eigenbelang. Weer speelde de wereld zich boven haar hoofd af, nu ze in een klas zat vol horenden en niet op een dovenschool. Er stonden reacties onder van vrouwen die in hun jeugd hetzelfde hadden ervaren, de een voelde zich tot last van iedereen en de ander voelde zich onzichtbaar, beiden waren eenzaam. Aangrijpend was een scène waarbij Libby de vier personen aan de ontbijttafel observeert en alleen de lippen ziet bewegen, de blik in de ogen, de trekken rond de mond.

In mijn groep kwam ooit een doof meisje te zitten. Onderbouw is toegankelijker dan een middenbouw omdat er gespeeld kan worden en kinderen een eigen soort gebarentaal gaan ontwikkelen. Het was aandoenlijk om te zien hoe snel allen het oppakten om te communiceren. Maar zelfs dat was moeilijk, omdat er activiteiten waren, zoals voorlezen of kring, waarbij er veel gepraat werd en alles langs haar heen ging. Ze verhuisde na een jaar naar een school voor doven en slechthorenden en dat was een wijs besluit. In een kleinere groep hadden we veel meer eruit kunnen halen, nu ontbrak, met drieëndertig kinderen, ten enenmale de juiste intensiteit door tijdgebrek, maar zelfs dan is de vraag of het voor haar de juiste keuze zou zijn geweest.

Pluis werd gisteren wild omdat twee dikke doffers over de reling van het balkonhek trippelden. Ze bleven uitgebreid hun veren poetsen en trokken zich niets aan van wat zich daar achter glas afspeelde. Hoe Pluis ook mekkerde, er was geen aandacht voor instinct. Ten einde moe gestreden legde ze haar hoofd maar weer te rusten, al bleef ze loeren, spijt om dat onbereikbare spekkie voor haar bekkie

De reis ging gisteren naar Egypte om koshari te maken en de zandsculpturen te bekijken van de kunstenaarBadr Abdel Moghny Aly.