Zo’n dag van wissewasjes

Thuis zijn in alle rust heeft voordelen. Wat betreft het huishoudelijke geploeter valt makkelijk over te stappen op het systeem: ‘Elke dag een karweitje’. Het vergt niet veel tijd, je huis wordt schoon onder je handen zonder dat je er afgemat van in stoel of bank belandt en de voldoening smaakt uitstekend. Het zijn de kleine dingen die het doen.

De voetbalplaatjes-stapel groeide en groeide, want zoonlief boodschapt elke dag bij die speciale super tot grote blijdschap van de kleine filosoof. Tijd om even aan te wippen, te theeën en bij te kletsen met dochterlief, maar vooral kleinzoon te verrassen. Die gaf van blijdschap een vreugdekreet, terwijl kleindochter haar aria’s van vreugde door de kamer slingerde. Een sopraan in de dop, dat was wel duidelijk.

Er was een vriendje op bezoek en ze speelden het spel met de verteldobbelstenen. Je gooit zes dobbelstenen met tekeningen erop op tafel en vertelt aan de hand van de afbeeldingen een verhaal. Als je het spannend wil maken, doe je er, met een zandloper, een tijdslimiet bovenop. Ook aan te raden voor een ontspannen avondje met vrienden. Succes verzekerd. Er komen de meest ongebreidelde fantasiën bij los.

Het was een druilerig dagje, maar daar was binnen niets van te merken. Kleindochter wilde wel kleuren, dus tekende ik een grappig poppetje na van de tweede gevonden zwerfsteenschat van afgelopen zondag, waarop ze dapper mee begon te tekenen op haar manier. onnavolgbare kinderlijnen vertelden een heel verhaal dwars door mijn tekening heen. Soms zou je in zo’n hoofdje willen kijken. Deurtje open, binnengluren, meegenieten en weer zorgvuldig sluiten. Straks als ze wat ouder is vertelt de tekening herkenbaar haar verhaal.

Het vriendje was inmiddels opgehaald en de kleine filosoof begon aan zijn voetbalplaatjes. Wij scheurden ze van elkaar af en hij plakte ze in het bijbehorende boek en dat alles in het kader ‘Hoe hou je de regie over de dag en oma zoet’. Poes Daisy dorst eindelijk rond de benen dte dralen en wachtte zowaar op een aai. Het lieve zwarte schatje had een hachelijk avontuur achter de rug. Ze was de deur uitgespurt en had het op een lopen gezet. Bij de drukke vierbaansweg was ze overgestoken om net voor de stoep toch nog geraakt te worden. Als bij toeval vond dochter haar toen. Gelukkig viel het allemaal mee. Ze is pas een goeie week vanuit het asiel bij hen gekomen en moet nog even wennen. Een echte aaikat, lief voor kinderen.

Na een verwencake en een kop thee nam ik de kuierlatten, vrolijk uitgewuifd door vier zwaaihandjes voor het raam.

Krant lezen, puzzeltje maken, de la van de buffetkast uitmesten. Oude mascara’s en lippenstiften gingen onmiddellijk de prulllenbak in, Pluis haar bak verschonen en ontdekken wie de pindakraker was op het balkon. Terwijl ik halfverscholen goed zicht had op de plaats delict, zag ik iets bewegen in de prunus van de onderburen, die boven mijn balkonhek uitsteekt. Zwart en wit. Dat kon maar een ding betekenen. Terwijl Pluis op haar troon de boel nauwgezet in de gaten hield, had het brutaaltje daar lak aan, hipte op de balkonrichel, balanceerde even en vloog rechtstreeks naar de tafel met lekkernijen, pikte in de vlucht een pinda meeen vervolgde naarstig haar weg. Pluis mekkerde en loerde, maar ja, achter glas valt er geen eer aan te behalen. Ze koos eieren voor haar geld en zeeg weer gezapig neer. Lekker verder luieren omdat je de voerbak elke dag gevuld weet.

En ik? Ik sudderde ook door, gewoon omdat het kon op zo’n dag van wissewasjes.