Dag zomer

Ineens was er die ingenieuze ingeving. Vorige week zocht ik in allerlei winkels naar een glazen broodplank. Bij de plaatselijke winkel voor huishoudelijke artikelen kwam ik alleen een geribbeld exemplaar tegen. Gisterenochtend vermoedde ik dat de onderkant glad zou kunnen zijn. Dan was het een kwestie van omdraaien. In de desbetreffende zaak vond ik, wat ik bedacht had.

Voor de somma van vijf euro had ik een hagelnieuw palet voor in het atelier. Nooit meer verspilde verf, eenvoudig schoon te houden en heerlijk om de juiste tonen te mengen. Het grijze karton voor eronder had ik vorige week al gekocht. Dat moest op maat geknipt. Wat kan een mens toch blij zijn met nieuwe stappen vooruit in het werkproces. Thuis had ik zo’n oude snijplank van glas al en het werkte heerlijk.

Verder aan het houtskool portret, en nog een van waterverf op verkeerd papier. Tijd voor een nieuw aquarelblok, anders liep alles door de boltrekkende ondergrond door elkaar heen. Eerst boven nog eens goed zoeken. Want wie wat bewaard, die spaart uit. Vorige week nog verzuchtte zoon: ‘Waarom bewaar jij toch alles.’ Ik bekende schuld. Dat was aangeleerd gedrag vanuit een arme periode. Al kost het me al minder moeite om iets weg te brengen naar de kringloop.

Het eerste buiïge herfstweer trok over het land. Het donkere wolkendek en een zon die nog probeerde er doorheen te breken. Vlak ervoor had ik, vermoedelijk voor de laatste keer dit jaar, gemaaid. Het kon nog, al waren de woelmuizen op stoom geweest en hadden ze lange gangen gegraven, merkte ik aan het verende bobbeltapijt. Pimpelmees kwam appel snoepen. De Guirlande d’Amour strooide kwistig met bloemen in een tweede bloei

Om vier uur stond Dribbel, kleinzoon vier, op de agenda. De ontmoeting was ontwapenend door zijn verheugde snoet toen ik, buiten adem door de twee trappen, de deur binnenkwam. Kleinzoon een was er bij. Hij was een beetje in mineur door een blessure aan zijn knie. De scan had uitgewezen dat zowel zijn miniscus als zijn kruisbanden waren beschadigd. Er stond hem een operatie te wachten. Daar had hij wel op gerekend, maar niet dat beide elementen waren aangedaan. Het was uitzonderlijk, zo’n grote blessure op zo’n jonge leeftijd. Het voetbal, zijn lust en zijn leven, moest op de lange baan en met dat nog zoveel meer leuke spelmomenten.

Afleiding bracht een tekenfilm van Beatrix Potter. Peter Rabbit in een modern jasje, met zijn familie, sluwe dandy Vos en de gemene Das. Een stem van binnen riep om de romantische klassieke versie, al zag Jozefien Kwebbeleend de Gans er nog steeds authentiek uit. Met een waterijs boven een bakje in zijn kleine knuisten en een oude theedoek tegen de kleverigheid, was het goed toeven voor een half uur. Dochterlief kwam drijfnat thuis. Net niet gered om voor de bui uit te blijven.

In het boek Mijn ontelbare identiteiten van Sinan Çankaya vond ik vanmorgen een zinsnede die me alweer aan het denken zette. Dat gebeurt bij dit boek trouwens aan de lopende band door alles wat hij opwerpt aan ervaringen. Hij haalde een geschiedenisles van zijn racistische leraar aan. Die oreerde over een voorval met een Surinaamse man die hem bij een bezoek in Amsterdam om kleingeld had gevraagd. Hij beschreef zoveel mogelijke cliché’s tot en met het loopje toe en een Surinaams accent. Driekwart van de groep schaterde het uit. Sinan voelde het ongemak dat hem overmeesterde. Niet om de leerkracht, maar om de anderen, die hem mogelijk maakten en hem toestonden net als de schoolleiding, die zijn gedachtengoed vergoelijkte. De verkregen ruimte hield de racist in stand.

Buiten roept de wind op tot onrust, gehaastheid en zet alles in beweging. De boomtakken zwiepen heen en weer, bladeren laten zich van alle kanten zien. Nu nog tegen een lucht in nuances van grijs tot blauw, een applaus voor de herfst . Het vraagt om een flinke jas. Dag zomer