Zonnige zomerse zondagsrust

Zomerzonnewende huppelt als woord letterlijk de kamer in met de vroege zonsopgang. Als de  zon stijgt, altijd weer met gerede snelheid, zal ze straks door het open bladerdek recht in mijn gezicht schijnen als ik, gesteund door de opgeschudde kussens, aan het schrijven ben. Buiten is er zondagsrust. Af en toe ruist er een auto voorbij, maar het merendeel der mensheid ligt nog op een oor.

Van de week ging ik boodschappen doen in het centrum. Bij de betaalautomaat was het wat gehannes, omdat de pin niet werkte en tegenwoordig niemand meer contant geld op zak had. Ik deelde mijn kennis over de ontbrekende pin en toen de vrouw voor me zich omdraaide, zag ik dat het een oudleerling van school was, samen met haar moeder. Ik had ze al tijden niet meer gezien, ruim twintig jaar zeker. In een opwelling hadden we elkaar bijna omhelsd, zo blij om elkaar weer tegen te komen. We propten alle wederwaardigheden in een notedop. De vrouw na ons had ondertussen haar ticket betaald en nam de mijne over om ook te voldoen, nadat het vermaledijde apparaat het briefje van twintig niet accepteerde.  Ze riep achterom naar mij ‘Iedere dag een goeie daad’. Wat een mooie geste.

Toen we daarna ieder ons eigen weegs gingen bedacht ik me dat ik vergeten was te vragen naar hun neef, die ik ook twee jaar in de groep heb gehad voor hij met zijn vader naar Rotterdam verhuisde.

Neefje kwam regelrecht vanuit Turkije vandaan en had daar door de scheiding van zijn ouders een trauma opgelopen. Hij sprak niet. Geen woord. Niet in het Turks en niet in het Nederlands. Uren heb ik met hem gezeten en communiceerde met handen en voeten, ook tijdens het buitenspelen. We zaten dan op de rand van de zandbak en legden alles wat er gebeurd was vast in een soor hiërogliefenschrift door met een takje te tekenen in het zand. Ik begon meestal en hij ‘antwoordde’. Twee jaar lang heeft hij voornamelijk geobserveerd en gekeken, rustig en bescheiden, bij het spel van zijn klasgenoten, tijdens drama, muziek, dans en beeldend. Bij dat laatste deed hij mee, stilletjes en op een hele eigen manier. Prachtige tekeningen kon hij maken die meer vertelden dan hij het in woorden had kunnen doen.

Toen de twee jaren bijna om waren, begon hij te praten. Letters werden woorden, woorden werden zinnen en de zinnen een verhaal met kop en staart. Na die twee jaar ging hij van school. Zijn vader was zielsgelukkig en dankbaar. De jongen had zijn eigen plek veroverd in mijn hart. Ik ben hem nooit vergeten, omdat de band tussen ons zo fragiel werd opgebouwd en alleen maar hechter en sterker werd. Loslaten hoorde erbij, elk jaar gleden de oudste kinderen het raam uit, maar hij verdween voorgoed uit het zicht. Het zijn de herinneringen die altijd mee blijven lopen en die bij tijd en wijle een plek op de voorgrond opeisen, door een ontmoeting, een verhaal, een gebeurtenis, of door het schrijven in het zand.

De kauwen in de dakgoot zijn van slag. Ze krakelen, en nooit heeft dat woord zo duidelijk betekenis gekregen. De veertjes vliegen in het rond en er vliegen vogels af en aan. Storm in een glas water. Na tien minuten is de rust weergekeerd, heerlijke zonnige zomerse zondagsrust