Alle tijd daartussen in

Het was een luidruchtig vooravondje voor een strakblauwe Pinkstermorgen. De gasten, voornamelijk de jeugd, Katwijkers of bewoners van de plaatselijke camping, hadden zich in grote getale naar het strand begeven. Met het bericht van de virologen dat aerosolen vleugels kregen in de buitenlucht en snel zouden vervliegen, was de laatste restrictie verdwenen, zo leek het wel. Ze waren gewapend met wijn en bier. Onze dag zat er na een strandwandeling op een vroeg begonnen stranddag om een uur of tien ’s avonds weer op. Oude mutsen hebben hun slaap nodig. De jeugd liep, lachte, schreeuwde langs mijn slaapkamer-bovenlicht. De klanken droegen ver in de holle ruimte. Ik sloot me af voor de details, al waren die ruimschoots aanwezig.

Vanmorgen was het vroeg dag. Zon door het zelfde bovenraampje trok een schuine driehoek op de muur. De kerkklok sloeg half. Hoe half wist ik toen ik naar de tijd keek. Zuslief sliep knorrend de slaap der dromen. Zodra haar ogen open waren sprong ze eruit. Fototoestel in de aanslag en op pad voor de eerste wandeling. Koffie voor mij, het huis nog in de schaduw. Inspectieronde over het strand tussen de hutjes door, de aftakeling een feit. Daar lag het hele losbandige leven van de vorige avond als verpozen voor de twee strandjongens, die de boel weer moesten opkuisen. Lege wijnflessen en verkreukelde blikjes, bierflesjes op de hutjes, peuken in het zand, lege chipszakken oneindige troep. Stoelen omver getrokken in een haastig en ongecoördineerd vertrek. Het lallen, van de avond ervoor, verklaard. Het stond in schril contrast met de beierende kerkklokken, de strakblauwe lucht, de messcherpe einder, de grote cruise-schepen als bakens op de vouw tussen zee en lucht en de kalme. Een visser stond als een standbeeld tussen zijn hengels en viste voort. Meeuwen schreeuwden luidkeels, vingen bot, maar hadden in de hele vroege ochtend kennelijk al genoeg gevangen, getuige hun driepoten in het zand.

Pinkstermorgen in Katwijk. Kauw hipt parmantig voor mijn voeten, twee zussen zijn al aan de stevige wandel door de duinen, zuslief zingt al het leed weg. De jongens ruimen en de eerste bezoekers zoeken al weer hun hutjes op. ‘Ik dacht dat ze het klaar zouden zetten’, riep een vrouw naar haar metgezel. Ze wist niets van de troep van even daarvoor want de beide jongens, niet ouder dan de veroorzakers, hadden zich van hun taak gekweten. Oordeel niet te snel, dacht ik. De vrouw met takshond liep het strand op. Hij bleef achter, ze riep hem luid, niet even maar langdurig met overslaande stem. Het dier zou nooit naar haar luisteren, wist ik zeker. Wat ze ook aanvoerde, koekje, snoepje, het hielp geen lieve moedertje. Ruisend omlijste de zee haar nieuwe bezoekers.

De buren krijgen bezoek en het belooft een drukke Pinksterzondag. We zijn er klaar voor, want als het te druk wordt op het strand trekken we de duinen in, op zoek naar de rust en de ruimte. Ergens, van binnen, roept de tuin, bij het zien van de komende badgasten. Ik ben een slecht-weer-zeemens. Onstuimige zee met wolken, lege stranden met een enkele wandelaar torsend tegen de wind, het strand zonder versnaperingen maar de puurheid.

Het maakt niet uit. Met de zussen is het heerlijk en we genieten van elk moment. De buuf is alleen en sombert wat. Ze kijkt niet op of om, groet niet, kijkt wat stil voor zich uit en verschuift haar stoel met de zon mee, die nog altijd weldadig warmte geeft. Bij opkomst en ondergang en alle tijd daartussen in.