Jouw keuze

Het waait een beetje. De krant roert alle ongemakken aan van deze ontwortelde wereld en leert dat hoog van de toren blazen economisch weleens onhandig zou kunnen blijken, nu de oogst van de wijnranken een onzeker afzetgebied kent. De cursus ‘Binnen kijken2020’ geeft aan dat we de zesde week ingaan. Ik zoek nog een hoek voor de opdracht van gisteren en kijk peinzend omhoog na dit bericht. De zesde week alweer, waar blijft de tijd. Daar ontdek ik dé hoek. Het is er een met een spinnenweb, die gedeeltelijk in tact is. Iets waar alle Miepen Kraak schande van zullen spreken. Maar dat deert niet. Alles wat herinneringen oproept aan ooit, een kleine spin Sebastiaan bijvoorbeeld, is in staat om mijn nostalgische gevoelens om te zetten in gedoogbeleid. Geen spin verlaat hier met acht pootjes in de hoogte het huis. Annie M.G. Schmidt zal me er om lauweren.

Het thema voor deze dag is verbinding en de vrijdagmidagborrel via skype, zoom of anderszins zal handelen over lego, de verbinding bij uitstek. Ik heb geen lego in huis. Wel een doos oude autootjes, die toen de tweeling nog klein waren , hartgrondig over de witte ouderwetse lectuurstandaard met schemerlamp heen geschoven werden om hulpeloos ter aarde te storten onder luid gebrul. De verbinding maak ik via de zonen, die spraakzamer zijn dan ooit, nu we min of meer elkaar, als enige in levende lijve, ontmoeten. Zij het met gepaste afstand. Zij doen de techniek en ik vul de leegte. Zo blijven de rollen duidelijk.

De andere verbinding is die onzichtbare lijn met mijn moeder. Vandaag 30 jaar geleden werd de lijfelijke aardse band verbroken. Ze is er nog altijd en overal. Ik kom haar iedere keer weer tegen in de zussen. Haar oogopslag, haar nuchterheid, haar verwondering, haar liefde. Ik ontdek haar in de herinnering, ik ontmoet haar in de kinderen en kom haar tegen bij elk dominospel dat ik zie. Ze is het paaseieren zoeken in het virusvrije leven, het onbegrensd verlangen naar de natuur. Ze is de lofzang op het leven.

ik hoor nu in de tuin te zijn, dicht bij waar ik haar voel, maar stel de opdracht boven de wens van de gedachte. Een deze ochtenden, zodra de Kleine blauwe Prins weer uit zijn benarde positie is bevrijd, trek ik er met hem opuit om in de allervroegste ochtenduren me helemaal alleen te wanen op het complex en mijn moeder te zoeken in de overlevering , daar in het postzegelparadijs. Pluis komt me troosten. Ze snapt het wel. Ze is de aaibare verbinding, die nu broodnodig is in dit afstandelijke bestaan.

Gisteren kwam via de mail de goedkeuring binnen voor de twee te recenseren boeken. Ze worden opgestuurd. Het is in deze bijzondere tijden een wonder hoe bepaalde zaken, ondanks alles, gewoon doorgaan. Een promotie, want ik voel me vereerd, of noem het een switch, die op pantoffels naderbij is geslopen en hand over hand haar positie heeft veroverd.

Vandaag voelt een beetje als hereiken. Terugveroveren van wat de eerste prioriteit heeft, zoeken naar nieuwe vormen van verbinden, uitbreiden van de veilige mogelijkheden, tweehoog niet langer als een vesting maar als een uitvalshave naar verlegde grenzen. Dan, als ik aan mijn moeder haar laatste jaren denk, die niet beknot werden door een virus, maar door een man die vast was komen te zitten in zijn ondeugdelijke transmitters en daarmee de grenzen tamelijk afbakende, dan weet ik eigenlijk niet wat het zwaarste weegt. Er gaat niets boven de geestelijke vrijheid. Daarbij moet ik steeds denken aan het boek van de Keuze van Edith Eger. Daarin stond het zo helder en duidelijk. Niets en niemand kan inbreken in wat er aan gedachten leeft en waaruit jij, en jij alleen, de weg kan bepalen. Daar zit de waarachtige vrijheid. De enige verbinding die jij verkiest boven al het andere op dat moment. Jouw keuze.